Τρίτη, Μαρτίου 25, 2008,7:22 μ.μ.
5 ατάκες που ακούστηκαν στην παρέλαση της Αθήνας
- «Δημοκρατία της Τσόντας, είμαστε!» (περαστικός απευθυνόμενος σε φωτογράφο που αντί να φωτογραφίζει την παρέλαση, φωτογράφιζε αυτούς που την παρακολουθούσαν)
- «Ντου!» (...φώναζαν οι ΟΥΚαδες φεύγοντας τρέχοντας μετά το πέρας της παρέλασης και αφότου έψαλλαν τον εθνικό ύμνο με στεντόρεια φωνή)
- «Μπράβο παλικάρια μου!» (κοινότυπο, αλλά η στρατιωτική στολή ανυψώνει το εθνικό συναίσθημα...)
- «- Όλοι οι ξένοι είναι εδώ. – Σοβαρά;» (κάπου στην Αγ. Κωνσταντίνου, κόρη εξηγεί στην έκπληκτη μητέρα)
- «Άσε δεν μπορείς να φανταστείς. Βαράγανε οι συναγερμοί!» (νεαρός περιγράφει με θαυμασμό στο κινητό το χαμηλό πέρασμα των υπερηχητικών αεροσκαφών)
Ετικέτες Αθήνα, Τάδε Έφη...
Κυριακή, Μαρτίου 09, 2008,5:55 μ.μ.
Στα μπλε και στα χακί.
Το καρναβάλι του Μοσχάτου την προηγούμενη Κυριακή δεν είχε κάτι το ξεχωριστό, που να ξεφεύγει από τα καρναβαλικά τετριμμένα. Θα έλεγα μάλιστα ότι κάποιες στιγμές άγγιζε και τα όρια του κιτς.
Το αξιοπρόσεκτο όμως ήταν ότι δεκάδες παιδάκια ήταν ντυμένα με παραλλαγές και αστυνομικές στολές. Και στη παρέλαση υπήρχε βέβαια γκρουπ με «μιλιτέρ» ενδυμασίες και μπερέδες.
Πέρα από τη χαρά του παιχνιδιού και το κέφι δεν νομίζω να απασχόλησε κάτι άλλο τους γονείς όλων αυτών των παιδιών που επέλεξαν να ντυθούν στα μπλε και στα χακί. Οι καουμπόηδες και τα όπλα ήταν ανέκαθεν θέμα που αγαπούσαν τα αγόρια. Όμως, οι στολές των κομάντο, των ΟΥΚάδων, των Ουτσεκάδων και αυτές των αστυνομικών, νομίζω πως ξεφεύγουν από την παιδική αθωότητα των καουμπόηδων (του χθες) και καταδεικνύουν την οικειότητα των σημερινών παιδιών με τα σώματα «ασφαλείας». Να είμαστε περήφανοι για κάτι τέτοιο;
Ετικέτες Αθήνα, Σύγχρονοι Προβληματισμοί
Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007,12:15 μ.μ.
Την έσκισα τη μαύρη!...
Κυριακή μεσημέρι στο Κεραμεικό. Βολτάρω ψάχνοντας τα μέρη που εκθέτουν οι διάφοροι καλλιτέχνες του εικαστικού project
REMAP. Παρατηρώ τους ανθρώπους και τα κτήρια. Η περιοχή του Κεραμεικού έχει αλλάξει άρδην. Είναι πια το κέντρο της κινεζικής κοινότητας. Εδώ 9 στα 10 μαγαζιά (και αποθήκες) είναι κινέζικα.
Οι κούτες πάνε κι έρχονται. Το σ/κ οι κινέζοι έμποροι ανανεώνουν τα εμπορεύματά τους. Κάποια στιγμή βλέπω έναν απ’ αυτούς να μεταφέρει κούτες με ένα καινούριο 3λιτρο Audi A4 turbo με ιταλικές πινακίδες! Παρακάτω βλέπω κι άλλους δύο με ακριβά αυτοκίνητα. Έναν με μια παλιότερη BMW σειράς 7 με αυστριακές πινακίδες και έναν με ένα Α4 του κουτιού με ελληνικά νούμερα. Τι γίνεται εδώ; (σκέφτομαι).
Πως μπορεί να λειτουργεί όλο αυτό το σύστημα τόσο αθόρυβα (αν και όπως έχω διαπιστώσει οι κινέζοι είναι πάντα αθόρυβοι στο ότι κάνουν) και ελεύθερα, χωρίς να είναι γνωστός (τουλάχιστον δημόσια) ο τρόπος λειτουργίας του. Δεν μπορεί, νομίζω, να μην υπάρχει κάποιου είδους ασυλία. Μιαν άλλη φορά είχα πετύχει Σάββατο απόγευμα νταλίκα να ξεφορτώνει 100αδες εμπορευματοκιβώτια επί της Πειραιώς και να τα φορτώνουν οι έμποροι της περιοχής στα καροτσάκια τους. Από την άλλη, υπάρχει εν τέλει τόσο μεγάλο αγοραστικό κοινό στη πόλη που να δικαιολογεί την ύπαρξη τόσο μεγάλου αριθμού κινεζικών καταστημάτων;
Με αυτές τις σκέψεις να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου, ακολουθώ το χάρτη του
REMAP για να εντοπίσω τον επόμενο εκθεσιακό χώρο. Το πιο ενδιαφέρον για μένα στο project του
REMAP είναι το μπλέξιμο των καλλιτεχνικών εκθεμάτων στον οικιστικό ιστό της περιοχής. Μακριά δηλαδή από τις κλασικές γκαλερί. Σε εγκαταλελειμμένα κτήρια, οικόπεδα, σε παλιό ξενοδοχείο, δίπλα σε οίκους ανοχής.
Κινούμαι ήδη στην οδό Ιάσωνος. Μεταξύ Κεραμεικού και Μεταξουργείου. Ο πεζόδρομος αυτός είναι γεμάτος κόκκινα φωτάκια. Αποτελεί σίγουρα την underground “red light district” της πόλης. Μπαινοβγαίνουν διάφοροι αλλοδαποί. Επικρατεί ησυχία. Ξαφνικά βγαίνει ένας έφηβος έλληνας (θα ήταν γύρω στα 14) κορδωμένος, μεσ’ την τρελή χαρά. «Τι έγινε ρε;» του φωνάζουν οι φίλοι του που τον περιμένουν παρακάτω. «Την έσκισα τη μαύρη!» ανταποκρίνεται με αέρα νικητή.
Ετικέτες Αθήνα
Κυριακή, Μαΐου 20, 2007,10:49 μ.μ.
Ο τελικός ξεκίνησε!
Κυριακή μεσημέρι πλατεία Αβησσυνίας, Μοναστηράκι. Οι πρώτες ψιχάλες έχουν κάνει πάλι την εμφάνισή τους μετά από ένα χαρούμενο διάστημα με ήλιο. Ο κόσμος, αρκετός (ειδικά τουρίστες), μπερδεύεται αρμονικά με τους δεκάδες μικροπωλητές. Εκεί ανάμεσα και οι πρώτοι Αγγλάρες της Λίβερπουλ. Άφθονη μπίρα και κρύα αστεία μεταξύ τους. Κάποιοι απ’ αυτούς πίνουν Μύθο σε ένα από τα καφέ της πλατείας φορώντας χαρακτηριστικά καρό καπελάκια τύπου burberry, ενώ κάποιοι άλλοι έξω από το εκκλησάκι έχουν αναρτήσει πανό γι αυτούς που τους αμφισβητούσαν ότι μπορεί να είναι νικητές, και φυσικά πίνουν ασταμάτητα.
Ξαφνικά ένας βγάζει μια μπάλα με το σήμα της ΑΕΚ και αρχίζουν να ανταλλάσσουν πάσες και κεφαλιές μεταξύ τους, κραδαίνοντας πάντα ένα κουτάκι μπίρα. Δεν αργούν να μπουν και κάνα δύο πιτσιρικάδες. Η μπάλα υψώνεται, ξεφεύγει. Περαστικός πασάρει. Επιστρέφει. Υψώνεται ξανά ψιλά στον ουρανό. Η ομάδα μεγαλώνει. Έρχονται και οι υπόλοιποι Άγγλοι από τη διπλανή καφετέρια. Εκεί που είχαν περιοριστεί σε μια άκρη της πλατείας, αρχίζουν να έρχονται στο κέντρο. Κλοτσάνε τη μπάλα κι όπου πάει. Στα περίπτερα, στις τζαμαρίες, σε κάνα κεφάλι αφηρημένου περαστικού. Πέφτει γέλιο. Ένας τύπος τσατίζεται. Μου μυρίζει σύρραξη. Μια κυρία απειλεί ότι θα καλέσει την αστυνομία. Οι περισσότεροι όμως διασκεδάζουν με το θέαμα και δεν διαμαρτύρονται. Ακόμη και όσοι κάθονται στις καφετέριες και προσγειώνεται η μπάλα απρόσμενα στις ομπρέλες από πάνω τους. Ξεθαρρεύουν και άλλοι παρευρισκόμενοι. Πρώτοι απ όλους γλυκαίνονται οι αφρικανοί μικροπωλητές. Εκεί που περιμένουν να πουλήσουν καμιά τσάντα ρίχνουν και καμιά κεφαλιά. Η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται. Οι άγγλοι, μεθυσμένοι, επιφημούν όσους χτυπούν τη μπάλα. Το θέαμα έχει πια μεταφερθεί εκεί. Ακόμη και οι Περουβιανοί μουσικοί τα μαζεύουν, μήπως και φάνε και καμιά μπάλα στο κεφάλι. Άσε που πια κανείς δεν ενδιαφέρεται. Όλο και περισσότεροι περαστικοί σταματούν να θαυμάσουν το παράξενο θέαμα. Να σου και κάποιοι της δημοτικής αστυνομίας. Οι αφρικανοί μαζεύουν τους μπόγους κι απομακρύνονται. Κάποιοι από αυτούς έχουν απορροφηθεί τόσο στο παιχνίδι που δεν τους παίρνουν χαμπάρι. Δεν πειράζουν τελικά κανένα. Το πανηγύρι συνεχίζεται. Η πλατεία έχει μετατραπεί σε αλάνα και όλοι σε παιδιά. Οι αφρικανοί μετά από λίγο επιστρέφουν. Δεν απλώνουν την πραμάτεια τους, αλλά προτιμούν τα βολέ. Η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμη πιο πανηγυρική όταν ξεκινούν να παίζουν μουσική κάτι Βούλγαροι τσιγγάνοι. Το σκηνικό μοιάζει σαν ταινία του Κουστουρίτσα. Μακάρι η ατμόσφαιρα να παραμείνει έτσι μέχρι την Τετάρτη; τη μέρα του μεγάλου τελικού.
Ετικέτες Αθήνα, Αθλητισμός
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26, 2006,10:34 μ.μ.
Η «κόντρα» για το δήμο της Αθήνας...
...αναμένεται σκληρή ανάμεσα στον συνδυασμό ‘Αθήνα Πόλις Ελληνική’ και στον συνδυασμό ‘Ε.ΛΑ.Σ’, σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσκόπηση της Εθνικιστικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος. Εσείς τελικά ποιον θα ψηφίσετε; Ετικέτες Αθήνα
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006,12:50 μ.μ.
Ψηφίστε για μία υπέρ-Εθνική Φωνή στην Αθήνα και μόνο...
Εσύ καταπιεσμένε μικροαστέ τι θα ψηφίσεις για να καθαρίσει η πόλη των τιμημένων προγόνων σου από τα καθιζήματα και τα παράσιτα που μολύνουν την καθαρότητα του περιούσιου λαού μας και ευθύνονται για όλα τα δεινά της πόλης ταύτης;;;;
Η καθάρια λύση λοιπόν είναι μία!
Ετικέτες Αθήνα
Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006,2:40 μ.μ.
Ευ πλακώνεσθαι...
Η «εξαιρετική» ηθικότητα που διακρίνει ορισμένους ανθρώπους στο χώρο των ελληνικών αγώνων καρτ τους επιτρέπει να λύνουν τις διαφορές τους υπό τους κανόνες του «ευ... πλακώνεσθαι». Έτσι, την Κυριακή που μας πέρασε οι παλικαράδες αποφάσισαν να δείξουν χαρακτήρα με ‘κλοτσομπουνίδια’, αλλά και προτάσσοντας μαχαίρι (!), μέχρι τελικά να τους χωρίσουν οι ψυχραιμότεροι και να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Δυστυχώς όμως το χειρότερο είναι πως μαζί με αυτούς τους «ελληναράδες» ανάγωγους συνυπάρχουν, συναγωνίζονται και ανδρώνονται αγωνιστικά παιδάκια, που υποτίθεται ότι περιμένουν από δαύτους (που στις περισσότερες περιπτώσεις τυγχάνουν να είναι πατεράδες τους) να μάθουν τι εστί ευγενής άμιλλα. Αντιθέτως, βεβαίως, παραδειγματίζονται με φρασεολογία γηπέδου, έπαρση και μοχθηρία. Αύριο δε όλοι αυτοί, όταν δουν τα παιδιά τους να συμπεριφέρονται με τον ίδιο ή και χειρότερο τρόπο, θα βγουν και θα κατηγορούν την άτιμη κοινωνία... Όξω ρε!!
Ετικέτες Αθήνα, Οικονομικά
Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006,5:06 μ.μ.
Τι ωραία που είναι η Αθήνα...
Πέμπτη βράδυ, λίγο πριν τις 11.
Ανεβαίνω το πρώτο πεζοδρομημένο κομμάτι της Ερμού.
Ένα πέπλο ησυχίας καλύπτει την περιοχή. Θαυμάζω τα πέριξ.
Σκέφτομαι: Τι ωραία που είναι έτσι η Αθήνα.
Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω στο βάθος δεξιά τον Ιερό Βράχο, φωταγωγημένο, να ξεπροβάλει σαν εικόνα 3D μέσα από τον μουντό ουρανό.
Ξανασκέφτομαι: Τι ωραία που είναι έτσι η Αθήνα.
Μπαίνω στο μετρό.
Οι λιγοστοί επιβάτες, σιωπηλοί, χαμένοι στις σκέψεις τους. Ακούγεται μονάχα ο θόρυβος του συρμού.
Ξανασκέφτομαι: Τι ωραία που είναι έτσι η Αθήνα.
Σε λίγες ώρες όμως ξημερώνει και θα εμφανιστεί το πραγματικό πρόσωπο της πόλης.
Σταματώ να σκέφτομαι και συνεχίζω να απολαμβάνω το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι να φτάσω σπίτι. Εξάλλου δεν έχω πολύ ακόμα...Ετικέτες Αθήνα
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006,6:43 μ.μ.
Τσικνο-πέφτει...
Αποφασίζω να πεταχτώ μέχρι την πλατεία της Σταμάτας. Ναι, εκεί με τις ταβέρνες... Οι ψήστες φορτώνουν τα «όπλα» τους και ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν την επέλαση των μυρίων. Εμπροσθοφυλακή τα γουρουνόπουλα, τα αμνοερίφια και τα κοκορέτσια. Η τσίκνα που πλανάτε στον αέρα δεν διαταράσσει μονάχα την ησυχία που επικρατεί, αλλά και τη βουλωμένη μου μύτη. Ευτυχώς, μόλις έχω φάει. Σε λίγες ώρες η πλατεία θα μοιάζει με την Ομονοίας. Επιστρέφω σπίτι. Το τσίκνισμα αυτό μου ήταν αρκετό. Εξάλλου, το προηγούμενο ΣουΚου ήμουν στη Θεσσαλονίκη... Οπότε ας καούν τα κάρβουνα!!
Ετικέτες Αθήνα
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2006,10:45 μ.μ.
Ασπρίσαμε και πάλι....
Χθες ήταν αρκετές δύο ώρες για να ντυθούν πάλι όλα στα λευκά. Όχι, εδώ ο ήλιος ξεπρόβαλε σήμερα με κάτι δόντια νααα (...με το συμπάθιο). Έριξε «χιονοκαρέκλες»!. Ο αγαπημένος «φονικός» χιονιάς της «τιβι» για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα ήταν πιστός στο ραντεβού του. Άρε και να τον πετύχω πουθενά τον αχαΐρευτο... Όχι άλλο κάρβουνο ρε μάστορα! Αρκετά για φέτος. Ποιον είπες γραφικό και ξενέρωτο, ΡΕ; Ετικέτες Αθήνα
Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006,12:02 μ.μ.
Θα είμαι και πάλι δήμαρχος....
Μ’ αυτήν τη δήλωση ο «μόνιμος» δήμαρχος Αμαρουσίου, κ. Τζανίκος έκανε γνωστό, μέσω συνέντευξης στο περιοδικό τοπικής αυτοδιοίκησης «Εν ΔΗΜΩ», πως όχι μόνο θα βάλει υποψηφιότητα εκ νέου για δήμαρχος στο Μαρούσι, αλλά είναι σίγουρος πως στη νέα τετραετία θα είναι και πάλι στη διοίκηση. Ελπίζω μονάχα πως την υπέρμετρη αισιοδοξία του, που αγγίζει κατά τη γνώμη μου τα όρια της αλαζονείας, να μην συμμερίζονται οι πολίτες του Αμαρουσίου. Θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιήσει τη σωρεία αυθαιρεσιών και βάναυσων παρεμβάσεων στο περιβάλλον της περιοχής, που έχουν συντελεστεί κυρίως τα χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς, και να μην του επιτρέψουν να συνεχίσει το «έργο» του. Γιατί ακόμη και όσοι δεν είναι κάτοικοι του δήμου, αλλά περνούν συχνά από κει, δεν μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί τις αρνητικές επιπτώσεις των διάφορων «εικαστικών» παρεμβάσεων. Σίγουρα έχουν γίνει σημαντικά έργα στο Μαρούσι στα τόσα χρόνια δημαρχίας του και αυτό είναι εμφανές στην τάξη που υπάρχει και στην προτεραιότητα που δόθηκε στον πεζό πολίτη. Πολλά πράγματα οργανώθηκαν και οι δε Μαρουσιότες το αναγνώρισαν αυτό δίνοντας του διαρκή ψήφο εμπιστοσύνης (+ 60%).
Όμως αυτή η εμπιστοσύνη τελικά μάλλον αρνητικά λειτούργησε όπως φαίνεται. Το μεγαλύτερο αυθαίρετο τέρας της Ευρώπης είναι ιδέα του κ. Τζανίκου ως μέρος μάλιστα του «Χωριού Τύπου» για τους Ολυμπιακούς, όπως έγινε γνωστό βασικά από το δημοσίευμα του περιοδικού Γαλέρα. Τα εμπορικά καταστήματα στο παραδοσιακό κέντρο του Αμαρουσίου είναι δεδομένο ότι οδηγούνται σε αδιέξοδο μετά από την έλευση «The Mall». Τα κτήρια-εκτρώματα του Βωβού που έχουν φυτρώσει σαν μανιτάρια στον Παράδεισο (και όχι μόνο) έπνιξαν (δηλαδή, αφάνισαν επί της ουσίας) το περιβάλλον της περιοχής. Τα καλντερίμια-δρόμοι με τις βροχές έχουν γίνει καρόδρομοι. Οι «πεζόδρομοι» μόνο για πεζούς δεν είναι πια και οι καταστραμμένες πλάκες από το πέρασμα των αυτοκινήτων είναι παντού. Η δε διάσχιση του Αμαρουσίου με αυτοκίνητο σε ώρες αιχμής είναι μια πονεμένη ιστορία μέσα στον λαβύρινθο των απαγορευτικών. Αν ήταν από μια μεριά ο αείμνηστος Σπύρος Λούης και τα έβλεπε αυτά τι θα έλεγε; Νομίζω πως τρίζουν τα κόκαλα του...
Μετά απ’ όλα αυτά και πολλά άλλα που έχουν βγει στην επιφάνεια είναι δυνατόν να ξαναβγεί δήμαρχος ο κ. Τζανίκος; Δεν πρέπει επιτέλους να αλλάξει το σκηνικό και να υπάρξει μια γενικευμένη αντίδραση από τους κατοίκους; Η κίνηση πολιτών που έχει αναπτυχθεί στον δήμο δείχνει τον δρόμο και οι εκλογές έπονται. Ετικέτες Αθήνα
Τετάρτη, Ιανουαρίου 25, 2006,2:14 μ.μ.
Εκλογές γαρ εγγύς...
Ή πως αλλιώς εξηγείται το γεγονός ό,τι με το που χιόνισε, χθες και σήμερα περνάει εκχιονιστικό μηχάνημα από το δρόμο μας, πρώτη φορά στα χρονικά, ενώ τις προηγούμενες φορές περνάγαμε 3-4 μέρες αποκλεισμένοι μέχρι να κοπάσει ο χιονιάς και ξυπνήσει ο κοινοτάρχης από τη χειμερία νάρκη?
Ετικέτες Αθήνα
Παρασκευή, Ιανουαρίου 06, 2006,12:19 π.μ.
Πρόσωπα της πόλης: ο λατερνατζής του Συντάγματος.
Όσοι περνούν καθημερινά από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας στην οδό Πανεπιστημίου σίγουρα θα έχουν προσέξει αυτόν τον ιδιόρρυθμο κύριο που παίζει τη λατέρνα του και καλημερίζει τους περαστικούς. Δεν παίζει απλά προσμένοντας να του αφήσεις κάποιο κέρμα. Πρόκειται για τον άνθρωπο που κάθε μέρα, με το χαμόγελο στα χείλη, θα χαιρετίσει τους σκυθρωπούς περαστικούς που βιάζονται να προλάβουν τις δουλειές τους. Λες και βγήκε από την ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Ο κύριος Γιώργος είναι αυτός ο «άγνωστος» που μέσα στην ανωνυμία του πλήθους θα σε κάνει να σηκώσεις το κεφάλι σου και να ψελλίσεις κι εσύ μια καλημέρα. Αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί η οπτική επαφή να σε κερδίσει. Κάθε μέρα που περνά νιώθεις όλο και πιο οικείο το πρόσωπό του; σαν να τον ξέρεις χρόνια. Τις βροχερές μέρες που δεν βρίσκεται εκεί η απουσία του είναι αισθητή. Πάντα σε θυμάται, σε χαιρετίζει προσωπικά και σε ρωτάει πως είσαι. Στο τέλος της εβδομάδας θα σου ευχηθεί καλό σαββατοκύριακο. Όπως λέει και ο ίδιος αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η επικοινωνία με τους ανθρώπους (κάτι το οποίο σπανίζει σήμερα). Γι αυτό και όταν το αφεντικό του, σε μια τουριστική μονάδα που δούλευε, του είπε ότι θα του κόψει το μεροκάματο στο μισό, γιατί οι μετανάστες κάνουν τη δουλειά του με τα μισά λεφτά, έφυγε και αγόρασε τη λατέρνα. Έτσι από το καλοκαίρι των Ολυμπιακών συχνάζει στην πλατεία. Αν και δεν έχει τόση σημασία για τον διαβατάρη τι είναι αυτό που ακούει (το Γαρύφαλλο στ’ αυτί ), ο κύριος Γιώργος δίνει 100 ευρώ το μήνα για κούρδισμα. Την προσέχει σαν παιδί του. 135 χρονών εξάλλου; όχι ο κύριος Γιώργος, η λατέρνα. Ολάκερη η σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα τύχει να περάσετε από κει σταθείτε για λίγο. Αξίζει μια σύντομη κουβέντα μαζί του. Αλήθεια πόσους τέτοιους εγκάρδιους ανθρώπους μπορείς να συναντήσεις σήμερα στο δρόμο?
Ετικέτες Αθήνα
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22, 2005,4:16 μ.μ.
Επίσημοι πάνε κι έρχονται...
9:30 π.μ., γωνία ξενοδοχείου Μ. Βρετανία, Σύνταγμα. Η αυξημένη παρουσία μπατσικών δυνάμεων διαταράσσει την φαινομενική πρωινή ηρεμία. Από την πλευρά της πλατείας παρατεταγμένοι Ζητάδες, ενώ από την πλευρά της Πανεπιστημίου μερικά μπατσικά. Ανάμεσα σε διάφορους μπατσονόμους και σε παρκαρισμένες λίμο διακρίνω ένα πολυτελές τζιπ, Mercedes G, χωρίς διακριτικά, με κάτι βαριά οπλισμένους τύπους μέσα, λες και είχαν βγει από ταινία Ράμπο. Μετά από λίγο βλέπω έναν από δαύτους. Επίλεκτη τρομάδα ΕΚΑΜ. Έτοιμοι για πόλεμο με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας – να, που τα κονδύλια για εξοπλισμούς πιάνουν τόπο (σκέφτομαι ειρωνικά)… Κάποιο επίσημο «τζέρτζελο» γίνεται στο GB. Ξαφνικά τους δίνεται σήμα να κλείσουν τη Γεωργίου Α’. Κάποιος επίσημος φεύγει ή έρχεται. Δεν έχει σημασία. Οι μπατσονόμοι ακροβολίζονται πανικόβλητοι. Ακολουθεί κυκλοφοριακό έμφραγμα. Κάθομαι και χαζεύω. Ο αρχιμπατσονόμος κάνει παρατηρήσεις στα υπόλοιπα όργανα. Ένας ανθίπας βλέπει ένα γνωστό του ταρίφα να περνά. Τον προλαβαίνει το φανάρι. «Έλα δω!» του φωνάζει; βγάζει ένα πάκο χαρτονομίσματα και του λέει: «πόσα θες για το μεροκάματο, 50 ευρώ?», «ΠΑΣΟΚ δεν ήθελες? ε καλά να πάθεις!»....Για σου Ελλαδάρα με τα παλικάρια σου!
Ετικέτες Αθήνα
Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005,2:09 μ.μ.
ταριΦΑσισμός....
Είναι η τρίτη φορά που γράφω θέμα για την «κίτρινη φάρα». Θα με πείτε προκατειλημμένο και δεν θα έχετε άδικο. Ναι, το δηλώνω ευθαρσώς ότι είμαι. Το χειρότερο όμως είναι ότι επιβεβαιώνομαι 99 στις 100 περιπτώσεις γι αυτούς τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους. Γι αυτό αποφεύγω μετά βδελυγμίας να χρησιμοποιώ ταξί. Όμως, εξαιτίας της δουλειάς αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ κάποιες φορές. Όσες φορές μπήκα σε ταξί που είχε άλλο (ή άλλους) πελάτη μέσα - «διπλοταρίφα» λέγεται αυτό, πάντα ο ταρίφας προσπαθούσε να με χρεώσει παραπάνω. Έτσι λοιπόν σας συστήνω μόλις μπείτε σε ταξί που έχει άλλους μέσα να κοιτάτε αμέσως το ταξίμετρο και να αναφέρεται στον ταρίφα το ποσό που γράφει, ώστε να συνειδητοποιεί ότι υπολογίζεται πόσα θα πληρώσετε. Το θέμα είναι να μην πείτε δεν βαριέσαι για 20 – 50 λεπτά τώρα…έτσι όμως διαιωνίζεται ο «ταριφασισμός». Δεν πρέπει να περάσει!
Ετικέτες Αθήνα
Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2005,10:00 π.μ.
Όλη η Αθήνα ήταν μπλε...
17 Νοεμβρίου, 14:00. Βγαίνω από το γραφείο να πάω στην τράπεζα. Δεν βρέχει. Η Σόλωνος σχεδόν άδεια. Λιγοστοί βιαστικοί περαστικοί. Το ίδιο και στην Ακαδημίας. Ησυχία παντού. Ασυνήθιστη κατάσταση για μια εργάσιμη μέρα. Πράγματι, ασυνήθιστη για 17 Νοέμβρη. Τα γύρω στενά γεμάτα μπλε ένστολους. Είναι παντού. Πιο πολλοί και από τους διερχόμενους πολίτες. 7.500 αστυνομικοί εξάλλου έχουν ξαμοληθεί σε όλη την πόλη εις το όνομα της διαφύλαξης της τάξης και της ασφάλειας των πολιτών…τρομάρα τους. Το τοπίο μοιάζει σαν να έχει βγει από την εποχή της Χούντας (παρόλο που δεν την έζησα). Ατυχία. Οι τράπεζες έχουν ήδη κλείσει. Τρόμου γαρ…
18:00. Φεύγω. Έξω βρέχει για τα καλά. Η Σόλωνος εντελώς άδεια. Η Ακαδημίας, άδεια κι αυτή, είναι κλειστή με κορδέλα στη συμβολή της με την Κανάρη. Ένα αυτοκίνητο ανεβαίνει «γκαζομένο». Αντιλαμβάνεται αργά την ύπαρξη της κορδέλας. Φρενάρει. Γλιστρά. Περνάει από κάτω. Ο υπεύθυνος αστυνομικός, αγανακτισμένος για τον απρόσεκτο οδηγό, του κάνει νόημα να κάνει πίσω και μονολογεί. Δίπλα η υπόλοιπη παρέα των μπλε ένστολων, κάτω από το υπόστεγο, γελούν και σχολιάζουν το θέαμα, τρώγοντας σάντουιτς και πίνοντας καφέ. Άντε και του χρόνου να βγει και ο στρατός στους δρόμους…
Ετικέτες Αθήνα
Δευτέρα, Νοεμβρίου 14, 2005,10:59 π.μ.
Η κίτρινη λαίλαπα…
Βγαίνοντας από το σταθμό της Κηφισιάς για ακόμη μια φορά αντικρίζω αυτούς τους χαμερπής συμμορίτες που στοιβάζουν τα εμπορεύματά τους, …συγγνώμη τους πελάτες ήθελα να πω, στα κίτρινα «καμιόνια» τους, λες και μόλις έφτασε το νέο εμπόρευμα στην λαχαναγορά. Ακούς να αναγγέλλουν τους προορισμούς τους…Πολιτεία, Διόνυσος, Αγ. Στέφανος εδώ,... «όχι, Ν. Ερυθραία ο κύριος πίσω». Αν δεν τα βρουν στη μοιρασιά του νεοαφιχθέντος εμπορεύματος ανταλλάζουν μεταξύ τους μερικά κοσμητικά επίθετα. Και βέβαια δεν πάνε μακρύτερα από τις γύρω περιοχές; ώστε να κάνουν σύντομες παραδόσεις και να είναι εκεί για νέο δρομολόγιο. Αν θελήσεις «παράδοση» πιο κάτω από το Μαρούσι, απλά ατύχησες; Πρέπει να περπατήσεις μέχρι την Κηφισίας, επάνω. Όλοι οι πελάτες – εμπορεύματα είναι συνεργάσιμοι και ακολουθούν, συνήθως ήσυχα, τις οδηγίες των τσιφλικάδων. Και μην διανοηθείς να τους πεις να ξεκινήσουν πριν γεμίσουν την «καρότσα» με εμπορεύματα (....πελάτες εννοώ πάλι). Βέβαια ως συνάδελφος τους, αν δεν ανήκεις στο σινάφι τους, μην τολμήσεις να σταματήσεις στην πιάτσα τους να πάρεις πελάτη; Απλά, «την έβαψες»... Αυτές οι συνθήκες συναλλαγών συνεχίζονται κανονικότατα εδώ και χρόνια στο τσιφλίκι του σταθμού της Κηφισιάς, υπό την σιωπηλή συμφωνία πελατών, δήμου και φυσικά αστυνομίας. Αν τύχει δε να περάσει από κει κάνα περιπολικό για έλεγχο, πως τυχαίνει να μην πέφτει ούτε κίτρινη καρφίτσα....
Ετικέτες Αθήνα
