Ετικέτες Σύγχρονοι Προβληματισμοί
Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007,2:13 μ.μ.
Μια ενδιαφέρουσα άποψη για τους επαγγελματίες επαναστάτες και τη χθεσινή συγκέντρωση
,11:27 π.μ.
Όχι λευκά, όχι άκυρα, όχι αποχή!
Αντιγράφω το κείμενο ακέραιο από το blog "Gravity & The Wind"
Ποτέ δεν έχω πει σε κανέναν τι να ψηφίσει, έχω όμως πει πολλές φορές να ψηφίσει! Eίναι γεγονός ότι μία μερίδα του κόσμου έχει απογοητευτεί (καθόλου αδικαιολόγητα, βεβαίως) με τους νυν και τους προηγούμενους κυβερνώντες, και ασφαλώς το αίσθημα αυτό δεν μπορεί παρά να το έχει εντείνει η αποκαλυπτική για τις επιδόσεις του κρατικού μηχανισμού συμφορά που ζούμε αυτές τις μέρες. Έτσι ουκ ολίγοι οδηγούνται στην επιλογή του λευκού, του άκυρου ή της αποχής, είτε απλώς αηδιασμένοι είτε θεωρώντας την ως την πιο ηχηρή αποδοκιμασία. Για μας αυτό είναι τόσο καταφανώς σφάλμα που δεν θα έπρεπε να χρειάζεται συζήτηση - κι όμως με εκπλήσσει το πόσες φορές ακούω ανθρώπους να προκρίνουν την επιλογή αυτή αγνοώντας τα της εκλογικής διαδικασίας ή χωρίς να έχουν σκεφτεί τις απλές αριθμητικές συνέπειες.
Tα κύρια δεδομένα είναι τα εξής:
α) Tα ποσοστά των κομμάτων προκύπτουν από τα έγκυρα ψηφοδέλτια μόνον.
β) Mε βάση τα ποσοστά αυτά μοιράζονται οι 260 από τις 300 έδρες της Bουλής, ενώ οι υπόλοιπες 40 χαρίζονται στο πρώτο κόμμα.
γ) Πλειοψηφία στη Bουλή θεωρούνται οι πάνω από 150 έδρες.
δ) Για να μπει ένα κόμμα στη Bουλή πρέπει να έχει ποσοστό τουλάχιστον 3% (επί των εγκύρως ψηφισάντων, πάντα).
Ένα υποθετικό παράδειγμα: Έστω ότι οι ψηφοφόροι είναι 100, και το κόμμα που έρχεται πρώτο το ψήφισαν 35. Aν 30 άλλοι ψήφισαν λευκό ή άκυρο ή δεν πήγαν να ψηφίσουν, τότε το 35 στους εκατό γίνεται 35 στους 70, πράγμα που επιτρέπει στους εκπροσώπους του πρώτου κόμματος να λένε μετά (συνειδητά ψευδόμενοι και όπως ακούμε συνήθως) «μη μιλάτε γιατί εμάς μας ψήφισε το 50% του λαού»...
Kαι ένα πραγματικό παράδειγμα, από τις εκλογές του 2004 (τα ποσοστά είναι στρογγυλεμένα - τα ακριβή στοιχεία εδώ): Aποχή, λευκά και άκυρα ήταν 25%. Tο ποσοστό της NΔ ήταν 34% (επί των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους), με την αποχή κτλ. μεταμορφώθηκε σε 45,5% (επί των εγκύρως ψηφισάντων), που με τη σειρά του έγινε 55% των εδρών στη Bουλή (με το πριμ των 40 εδρών). ΠAΣOK: 30,5% επί των εγγεγραμμένων, 40,5% επί των εγκύρων, 39% των εδρών. Aντίστοιχα, KKE 4,5% - 6% - 4%, ΣYN 2,5% - 3,5% - 2%.
Όσοι λοιπόν ψηφίζουν λευκό ή άκυρο ή απέχουν, στην πραγματικότητα δεν απέχουν καθόλου: ανεβάζουν τα ποσοστά όλων των εντός βουλής κομμάτων (ενώ προφανώς τα απεχθάνονται όλα εξίσου!), κάνουν ακόμα πιο απίθανη την είσοδο κάποιου νέου πολύ μικρού κόμματος (προς το οποίο θα μπορούσαν να έχουν στραφεί), αλλά προπάντων βοηθούν το κόμμα που θα κυβερνήσει, καθώς του χαρίζουν πλαστή πλειοψηφία. Όσο μεγαλύτερη η αποχή, τόσο μεγαλύτερη η πλαστή αυτή πλειοψηφία. Aν η κυβέρνηση έχει πάνω από 150 έδρες, τότε εξασφαλίζει αυτοδυναμία, δηλαδή τη δυνατότητα να περνάει όποιο νόμο θέλει χωρίς να χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη άλλων και χωρίς να μπορούν να την εμποδίσουν όλα τα άλλα κόμματα μαζί.
Έτσι, αυτό που κάποιοι θεωρούν αντίδραση, και μάλιστα την εντονότερη αντίδραση, δεν είναι παρά θείο δώρο στην εκάστοτε κυβέρνηση. Kατά τη γνώμη μας η αποχή είναι απλώς εκτόνωση που δίνει την ψευδαίσθηση αντιδράσεως: πραγματική αποδοκιμασία των κυβερνητικών κομμάτων δεν είναι η αποχή αλλά η υπερψήφιση ενός 'μικρού' (έστω με κριτήριο το «στους τυφλούς τον μονόφθαλμο»), ώστε να περιοριστεί η δύναμη και η αλαζονεία των δύο 'μεγάλων'.
Mε τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, αν (όπως φαίνεται ότι είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή) τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν μικρή διαφορά, και αν τα μικρά που θα μπουν στη Bουλή συγκεντρώσουν συνολικά πάνω από 16% των εγκύρων ψήφων, τότε και μόνον τότε το πρώτο κόμμα δεν θα έχει πια αυτοδυναμία (όπως είδα σε πρόσφατη σχετική ανάλυση στο Έθνος - δυστυχώς δεν μπορώ να την εντοπίσω τώρα).
Για να κάνετε κάποιο σχόλιο κάντε κλικ εδώ Post a Comment
Ετικέτες Τα καθ' ημάς
Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2007,10:55 π.μ.
Πες τα Πανούτσο!
Μέσα στο δημοσιογραφικό οχετό και την ακατάσχετη μπουρδολογία των ημερών, λίγες απόψεις ξεχωρίζουν. Αξίζει λοιπόν μια ματιά στα παρακάτω ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα και αιχμηρά κείμενα του Αντώνη Πανούτσου.
Ετικέτες Τα καθ' ημάς
Σάββατο, Αυγούστου 25, 2007,12:24 π.μ.
Βαλκανολογίες: Στο δρόμο προς το Βελιγράδι #3
Τσαφ τσουφ, σταθμό με το σταθμό, περνώντας μέσα από ημιορεινά όμορφα σερβικά τοπία, ελαττώνοντας ταχύτητα ή και σταματώντας ακόμα στα δύσκολα σημεία το τρένο ανηφορίζει βορειοανατολικά. Δεν περνάει μέσα από το Κόσοβο. Ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο τον ποταμό Moravica θα φτάσει στην επόμενη κύρια στάση που είναι η πόλη Niš. « Έχει πολύ ακόμα Μπαμπαστρούμφ;». Σύμφωνα με το δρομολόγιο χρειαζόμαστε κάπου 8-9 ώρες ακόμα μέχρι το Βελιγράδι από το νότο (χωρίς πιθανές καθυστερήσεις). Δηλαδή κάνα 4ωρο μέχρι τη Niš . Το παν είναι η υπομονή. Είπαμε εδώ όλα κινούνται αργά και βασανιστικά. Παρέα χρειάζεται, κουβέντα, μουσική, κάνα βιβλίο… και ύπνο. Εν τω μεταξύ πριν φτάσουμε στη Niš, η παρέα μας άλλαξε σύνθεση. Οι Δανοί αποφάσισαν να την πέσουν σε κάποια ελεύθερη κουκέτα, καθώς η Οδύσσειά τους προβλεπόταν να τελείωνε την επόμενη μέρα το πρωί και ήδη είχαν κουραστεί. Οι άλλες δύο κυρίες κατέβηκαν στο Leskovac. Έτσι, μείναμε με τη γιαγιά και προστέθηκε και ένα νεαρό ζευγάρι σέρβων μες στις τρυφερότητες. Ευτυχώς, γιατί μόνος μου με τη γιαγιά δεν θα τα έβγαζα πέρα στη συνεννόηση. Όταν έβγαλε το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο ένιωσα μία ανακούφιση, ιδιαίτερα σύντομη όμως, διότι στη συνέχεια έβγαλε ένα νέο πακέτο…Χ@#! Βέβαια, το πιο ενοχλητικό τελικά δεν ήταν το τσιγάρο της κυρίας Jelena, αλλά η μπόχα που έφερνε ο αέρας από τη μισοκατεστραμμένη τουαλέτα του βαγονιού. Στη Niš αποβιβάστηκαν αρκετοί. Αφού ο αρμόδιος υπάλληλος με το μακρύ σφυρί έλεγξε (όπως και σε κάθε σταθμό) τους τροχούς των βαγονιών το τρένο πήρε την τελική ευθεία προς το Βελιγράδι.
Η ώρα έφτανε επτά το απόγευμα. Τα κράκερς (η μοναδική στερεά τροφή που είχα πάρει μαζί μου) είχαν φτάσει στο τέλος τους και ήδη αισθανόμουν κάτι κενά στο στομάχι. Η κυρία Jelena πριν κατέβει ήθελε να με φιλέψει κάτι. Λες και το ήξερε. Έβγαλε και μου έδωσε ένα αρτοσκεύασμα με τυρί. Της έγνεψα ευχαριστώ. Χαμογελούσε. Φτάνοντας στη Niš μας είπε πως σε 3 στάσεις θα κατέβει. Το παλικάρι μου εξήγησε πως ήθελε να τη βοηθήσω με τα πράγματα. Κάποια στιγμή ψαχουλεύοντας σε μια ατζέντα, βρίσκει μια φωτογραφία του γιού της και μια όταν ήταν στα νιάτα της και μου τις δείχνει. Μου εξηγεί παράλληλα και γνέφω καταφατικά. Το πρόσωπό της έλαμπε. Φτάνουμε στο σταθμό που θα κατέβαινε και παίρνουμε τα πράγματά της μαζί με το Σέρβο. Την αποχαιρετούμε και μας ευχαριστεί εγκαρδίως. Έχει ξεκινήσει να ψιχαλίζει. Αυτό μας έλλειπε.
Επιστρέφοντας στη καμπίνα, ρωτάω τα παιδιά πόσο θέλουμε ακόμη για να φτάσουμε Βελιγράδι. Κανά τρίωρο μου απαντούν. Δηλαδή, μία ώρα και βάλε καθυστέρηση; μετά τις 10 το βράδυ η άφιξη λοιπόν. Είχα αρχίσει να κουράζομαι πραγματικά. Όπως πάω θα κλείσω 24ωρο στο τρένο. Τότε σκέφτομαι ότι μάλλον θα ήταν καλό να ειδοποιήσω το hostel ότι πρόκειται να αργήσω. Δεν λέει μετά από αυτή τη ταλαιπωρία να περάσω τη νύχτα στο σταθμό! Δείχνω το χάρτη στο ζευγάρι και τους ρωτώ πόσο μακριά είναι με τα πόδια το hostel που θα μείνω, ώστε να υπολογίσω στο περίπου το συνολικό χρόνο για τους πω στο τηλέφωνο πόσο θα αργήσω. Έλα όμως που υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο. Σε κάθε προσπάθεια άκουγα ηχογραφημένο δίγλωσσο μήνυμα ότι το τηλέφωνο ήταν κλειδωμένο και δεν μπορούσε να καλέσει διεθνής αριθμούς. Δεν μας τα λέει καλά. Το πάλεψα, αλλά τίποτα. Ωραία! Και βροχή και καθυστέρηση και χωρίς διαμονή. Δέσαμε! Τίποτα άλλο εκτός από υπομονή δεν μπορούσα να κάνω. Η ελπίδα εξάλλου πεθαίνει τελευταία! Βάζω στο mp3 player να ακούσω για ακόμη μία φορά τα καινούρια τραγούδια των Editors.
Έχει πια σκοτεινιάσει για τα καλά και η ώρα δεν περνά με τίποτα! Κοιτάω συνεχώς έξω μήπως και φανούν στο βάθος τα φώτα της πόλης. Εις μάτην! Τίποτα στον ορίζοντα. Κατράμι μαύρο έξω! Είχε φτάσει σχεδόν 11 όταν άρχισε να φαίνεται πολιτισμός. Το τρένο έμπαινε στη πόλη του Βελιγραδίου. Επιτέλους! Στις 23:15 «αγκυροβολεί» στον κεντρικό σταθμό μετά από 2,5 ώρες καθυστέρηση. Το ζευγάρι προθυμοποιείται να μου δείξει ποια κατεύθυνση να πάρω. Το ψιλόβροχο συνεχίζεται και έχει ψύχρα. Φοράω μια ζακέτα και βγάζω τον οδηγό του Lonely Planet. Αφού τους ευχαρίστησα βάζω τη «ραλί» για το ξενώνα. Δεν είναι μακριά. 10-15 λεπτά μου είπαν. Δεν κυκλοφορεί ψυχή έξω! Τα παλιά-διατηρητέα τραμ μου τραβούν αμέσως τη προσοχή και με στέλνουν φευγαλέα στο παρελθόν. Ανεβαίνω γοργά μια μεγάλη λεωφόρο. Σύμφωνα με το χάρτη πρέπει να στρίψω κάπου αριστερά. Βρίσκω μία πινακίδα με την οδό σε κυριλλικά και σαφώς δεν βγάζω άκρη. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή περνάει το δρόμο κάποιος και τον ρωτώ. Ακολουθώ το δρόμο που μου υποδεικνύει και ρωτώντας άλλον ένα βρίσκω τελικά το στενάκι που ήταν ο ξενώνας. Ψάχνω το νούμερο 17Β, αλλά πουθενά. Βρίσκω άλλο ξενώνα και μπαίνω να ρωτήσω. Το προηγούμενο κτήριο, μου λένε. Μα πιο πριν έχει μόνο μία είσοδο παρκινγκ. Πουθενά πινακίδα του hostel. Τι γκαντεμιά! Κάπου εκεί θα κρύβεται ο Μέρφι, δεν μπορεί! Ανεβοκατεβαίνω το δρόμο αλλά το 17Β άφαντο. Πηγαίνω προς ένα κουβούκλιο έξω από μια πρεσβεία να ρωτήσω, όπου διαπιστώνω ότι οι αστυνομικοί έχουν πάρει χαμπάρι ότι ψάχνω το «χαμένο» “Belgrade Eye” και μου δείχνουν απέναντι στο παρκινγκ. Μπαίνω μέσα και κατηφορίζω μες στο σκοτάδι το δρομάκι. Ναι επιτέλους βρήκα την είσοδο του; μια μικρή καγκελόπορτα κλειστή που οδηγεί σε μία βεράντα, με μια μικρή πινακίδα που αναγράφει “Belgrade Eye” hostel. Τέτοια μυστικοπάθεια έχει ο ιδιοκτήτης του; Ούτε γραφείο της KGB να ήταν (…ή μήπως ήταν, ως το μάτι του Βελιγραδίου;;;). Χτυπάω το κουδούνι και …yes! μου ανοίγουν. Η ώρα έχει φτάσει αισίως 12. Το κτήριο δεν μαρτυρά ότι πρόκειται για hostel. Μετά το χολ στέκονται σε ένα μικρό κουζινάκι 3 άτομα και συζητούν. Περνάω και μπαίνω στο σαλόνι. Κάθονται και μερικοί άλλοι εκεί. Παίζει μουσική και τηλεόραση. Τελικά σαν κανονικό σπίτι μοιάζει παρά για hostel. Χαιρετώ και εξηγώ στο παιδί που κάθεται σε ένα γραφείο ότι είχα κάνει κράτηση και άργησα να έρθω λόγω καθυστέρησης του τρένου. Μην ανησυχείς, μου λέει, πρόκειται για κάτι το συνηθισμένο και αυτή τη φορά η καθυστέρηση δεν ήταν πολύ μεγάλη! Οκ… Το μόνο που ήθελα να κάνω, ήταν να τακτοποιήσω τα πράγματα και να πέσω για ύπνο. Δεν είχα κουράγιο ούτε μπάνιο. Ευτυχώς η περιπέτεια είχε αίσιο τέλος. Εις αύριον τα σπουδαία!
Ετικέτες Ταξίδια
Τετάρτη, Αυγούστου 22, 2007,10:57 μ.μ.
Βαλκανολογίες: Στο δρόμο προς το Βελιγράδι #2
Δεν πήγαμε όμως και πολύ μακριά. Μετά από κάνα 10λεπτο και έχοντας περάσει τα σύνορα σταματήσαμε στο σταθμό της Γευγελής (Gevgelija) για έλεγχο διαβατηρίων, πάλι. Αυτή τη φορά όμως μας μοίρασαν πρώτα ένα διπλό καρτελάκι για να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας (ονοματεπώνυμο, εθνικότητα, ημ. γέννησης, χώρα γέννησης, διεύθυνση κατοικίας και αριθμό αυτοκινήτου για όσους έχουν και το τουτού τους μαζί). Στον έλεγχο, στο δικό μου διαβατήριο δεν έβαλαν σφραγίδα εισόδου στη χώρα. Την έβαλαν στο ένα από τα δύο καρτελάκια. Το ελληνικό διαβατήριο περνάει έτσι. Αλλιώς τα περίμενα. Κι εδώ αναμονή. 30 λεπτά. Τώρα βέβαια το ρολόι έχει πάει μία ώρα πίσω. Το τρένο ξεκινά νωχελικά. Από δω και στο εξής οι στάσεις είναι συχνές. Σε κάθε σταθμό, ακόμα και στη μέση του πουθενά. Οι σταθμοί δείχνουν να έχουν κολλήσει στο χρόνο (όπως και οι ελληνικοί) και να επικρατεί μια κατάσταση όπως στο αποστακτήριο του Jack Daniels στο Tennessee. Η θερινή ραστώνη σε όλο της το μεγαλείο. Έχουν αρχίσει να επιβιβάζονται και οι πρώτοι σκοπιανοί ταξιδιώτες. Το τρένο σιγά σιγά γεμίζει. Σε κάποιο σταθμό ανεβαίνει και μια μαυροφορούσα γιαγιά με κάτασπρα μαλλιά. Δείχνει ταλαιπωρημένη. Μπαίνει και κάθεται στη δική μας καμπίνα. Είναι η κυρία Jelena. Η χαρακτηριστική της φυσιογνωμία θα μας κρατήσει παρέα για αρκετές ώρες στο ατελείωτο αυτό ταξίδι. Η συνεννόηση μαζί της γίνεται με χειρονομίες. Παρόλο που βλέπει ότι είμαστε ξένοι και δεν καταλαβαίνουμε, συνεχίζει να λέει τα δικά της στα σέρβικα. Αφού έχει βολέψει τα πράγματά της, ξαφνικά βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα και ανάβει ένα! Στο διάδρομο κάπνιζαν διάφοροι, πράγμα που μου θύμισε την αντίστοιχη χαλαρότητα που έχουμε εμείς στο συγκεκριμένο θέμα. Μέσα όμως στην καμπίνα ήταν πρωτόγνωρο. Η γιαγιά έδειχνε να είναι σε μια δική της πραγματικότητα, οπότε κανείς μας δεν της είπε τίποτα. Ευτυχώς, είχαμε διάπλατα ανοιχτό το παράθυρο. Το ίδιο σκηνικό συνεχιζόταν συχνά πυκνά. Η κυρία Jelena κάπνιζε σαν τσιμινιέρα τα σέρβικα τσιγάρα της, που μύριζαν κάκιστα. Η πραότητά της και το καθηλωτικό της βλέμμα όμως δεν σου αφήνουν περιθώριο για παρατηρήσεις. Το τοπίο στη διαδρομή μέχρι στιγμής δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο και φάνταζε σαν μια φυσική συνέχεια του ελληνικού. Το μόνο παράξενο ήταν τα σπίτια. Αν και στο κλασικό σχήμα κουτί με σκεπή, τα περισσότερα έδειχναν μισοτελειωμένα αφού ήταν με τα (τετράγωνα) τούβλα μόνο, χωρίς σοβάτισμα και με αλουμινένια παράθυρα.
Είχε μεσημεριάσει όταν το τρένο έφτασε επιτέλους στα Σκόπια. Στη πόλη ξεχωρίζουν τα τεράστια τσιμεντένια κτήρια «κομμουνιστικού» ρυθμού και ο ποταμός Βαρδάρης που τη διασχίζει. Στο κινητό το δίκτυο έχει γίνει Cosmofon και με μήνυμα μας καλωσορίζει. Ναι, πρόκειται για θυγατρική της Cosmote. Ανεβαίνει αρκετός κόσμος. Τα δύο τελευταία καθίσματα τα καταλαμβάνουν δύο κυρίες. Η μία είναι με τον άντρα της, που όμως δεν βρίσκει θέση και μένει στο διάδρομο με τα πράγματα. Η άλλη στριμώχνεται μαζί με τη βαλίτσα της. Μιλά αγγλικά, καθώς ζει στην Αμερική. Μετά από κάνα τέταρτο το τρένο ξεκινά για να σταματήσει και πάλι λίγο αργότερα στο σταθμό του Tabanovci στα σύνορα, για έλεγχο διαβατηρίων και σφραγίδα εξόδου πριν την είσοδο της αμαξοστοιχίας στη Σερβία. Συμπλήρωμα στοιχείων ακόμη μία φορά στα καρτελάκια. Η σκοπιανό-αμερικανίδα μου δείχνει στο διαβατήριό της ότι έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά από ελληνικά γνωρίζει ελάχιστα, διότι έφυγε μικρή από εκεί. Τι άλλο θα δούμε, σκέφτομαι. Το έργο με τον έλεγχο διαβατηρίων συνεχίζεται αμέσως μετά. Συνηθισμένο πια το βουνό από τα χιόνια. Το τρένο μετά από μερικά λεπτά διασχίζει τα σύνορα και σταματά στο σταθμό της πόλης Preševo. Η διαφορετική στολή των αστυνομικών και μια σερβική σημαία μαρτυρούν την είσοδό μας στη Σερβία. Εδώ παίρνω και τη πρώτη σφραγίδα στο διαβατήριό μου. Εν τω μεταξύ, η συμπαθέστατη γριούλα έχει βγάλει, από την απύθμενη τσάντα της, κάτι περίεργα σύκα και μας κερνά όλους. Οι Δανοί τα βλέπουν πρώτη φορά και με ρωτούν περί τίνος πρόκειται. Μιας και δεν μου ερχόταν η αγγλική λέξη τους εξηγώ ότι είναι ένα γλυκό φρούτο. Οι κυρίες τα έτρωγαν με τη φλούδα! Ενώ ήμουν αρχικά αρνητικός, οι Δανοί δέχτηκαν να δοκιμάσουν. Τους είπα απλά να φάνε το εσωτερικό και όχι τη φλούδα. Τελικά, υπέκυψα κι εγώ στις πιέσεις της γιαγιάς, αλλά καμία ιδιαίτερη γεύση. Την κέρασα κι εγώ στη συνέχεια από τα ταπεινά μου κράκερς.
Είχε μεσημεριάσει όταν το τρένο έφτασε επιτέλους στα Σκόπια. Στη πόλη ξεχωρίζουν τα τεράστια τσιμεντένια κτήρια «κομμουνιστικού» ρυθμού και ο ποταμός Βαρδάρης που τη διασχίζει. Στο κινητό το δίκτυο έχει γίνει Cosmofon και με μήνυμα μας καλωσορίζει. Ναι, πρόκειται για θυγατρική της Cosmote. Ανεβαίνει αρκετός κόσμος. Τα δύο τελευταία καθίσματα τα καταλαμβάνουν δύο κυρίες. Η μία είναι με τον άντρα της, που όμως δεν βρίσκει θέση και μένει στο διάδρομο με τα πράγματα. Η άλλη στριμώχνεται μαζί με τη βαλίτσα της. Μιλά αγγλικά, καθώς ζει στην Αμερική. Μετά από κάνα τέταρτο το τρένο ξεκινά για να σταματήσει και πάλι λίγο αργότερα στο σταθμό του Tabanovci στα σύνορα, για έλεγχο διαβατηρίων και σφραγίδα εξόδου πριν την είσοδο της αμαξοστοιχίας στη Σερβία. Συμπλήρωμα στοιχείων ακόμη μία φορά στα καρτελάκια. Η σκοπιανό-αμερικανίδα μου δείχνει στο διαβατήριό της ότι έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά από ελληνικά γνωρίζει ελάχιστα, διότι έφυγε μικρή από εκεί. Τι άλλο θα δούμε, σκέφτομαι. Το έργο με τον έλεγχο διαβατηρίων συνεχίζεται αμέσως μετά. Συνηθισμένο πια το βουνό από τα χιόνια. Το τρένο μετά από μερικά λεπτά διασχίζει τα σύνορα και σταματά στο σταθμό της πόλης Preševo. Η διαφορετική στολή των αστυνομικών και μια σερβική σημαία μαρτυρούν την είσοδό μας στη Σερβία. Εδώ παίρνω και τη πρώτη σφραγίδα στο διαβατήριό μου. Εν τω μεταξύ, η συμπαθέστατη γριούλα έχει βγάλει, από την απύθμενη τσάντα της, κάτι περίεργα σύκα και μας κερνά όλους. Οι Δανοί τα βλέπουν πρώτη φορά και με ρωτούν περί τίνος πρόκειται. Μιας και δεν μου ερχόταν η αγγλική λέξη τους εξηγώ ότι είναι ένα γλυκό φρούτο. Οι κυρίες τα έτρωγαν με τη φλούδα! Ενώ ήμουν αρχικά αρνητικός, οι Δανοί δέχτηκαν να δοκιμάσουν. Τους είπα απλά να φάνε το εσωτερικό και όχι τη φλούδα. Τελικά, υπέκυψα κι εγώ στις πιέσεις της γιαγιάς, αλλά καμία ιδιαίτερη γεύση. Την κέρασα κι εγώ στη συνέχεια από τα ταπεινά μου κράκερς.
Ετικέτες Ταξίδια
,10:38 μ.μ.
Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα...
Πραγματικά χαίρομαι όταν μαθαίνω για ανθρώπους που αποφασίζουν κάποια στιγμή στη ζωή τους να αμφισβητήσουν τα κεκτημένα τους, τη βόλεψή τους για να επιδιώξουν κάτι φαινομενικά άπιαστο. Ένα όνειρό τους. Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που τολμούσαν να έρθουν σε ρήξη με την ίδια τους τη πραγματικότητα. Που γυρίζουν την πλάτη στη τετριμμένη συνταγή ευτυχίας. Αυτούς τους «τρελούς» για πολλούς και ρομαντικούς για άλλους. Ίσως γιατί, μέχρι στιγμής, τα δικά μου όνειρα παραμένουν όνειρα και δεν έχω τολμήσει να πάρω κάποιο ιδιαίτερο ρίσκο για να τα επιδιώξω.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Δημήτρης. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Ούτε έχω έρθω σε επικοινωνία μαζί του ακόμα. Τυχαία τις προάλλες «έπεσα» πάνω στη σελίδα του στο internet. Ο Δημήτρης, όπως διάβασα, είναι ένας δημοσιογράφος ο οποίος αποφάσισε, πριν ενάμισι χρόνο περίπου, να παραιτηθεί από τη δουλειά του, να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να βάλει πλώρη για το μεγάλο του όνειρο. Να γυρίσει τον κόσμο. Και όχι απλά έτσι, αλλά με συγκεκριμένο στόχο. Να ανακαλύπτει Έλληνες σε κάθε γωνιά της Γης. Ακούγεται το λιγότερο συναρπαστικό. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου στη Κεντρική Αμερική, στο Μπελίζε. Αξίζει να παρακολουθείται την πορεία του μέσω των ιστοριών που γράφει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να δείτε πολλές φωτογραφίες, να γράψετε στο φόρουμ, ενώ μπορείτε ακόμη και να του στείλετε κάποιο προσωπικό email.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Δημήτρης. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Ούτε έχω έρθω σε επικοινωνία μαζί του ακόμα. Τυχαία τις προάλλες «έπεσα» πάνω στη σελίδα του στο internet. Ο Δημήτρης, όπως διάβασα, είναι ένας δημοσιογράφος ο οποίος αποφάσισε, πριν ενάμισι χρόνο περίπου, να παραιτηθεί από τη δουλειά του, να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να βάλει πλώρη για το μεγάλο του όνειρο. Να γυρίσει τον κόσμο. Και όχι απλά έτσι, αλλά με συγκεκριμένο στόχο. Να ανακαλύπτει Έλληνες σε κάθε γωνιά της Γης. Ακούγεται το λιγότερο συναρπαστικό. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου στη Κεντρική Αμερική, στο Μπελίζε. Αξίζει να παρακολουθείται την πορεία του μέσω των ιστοριών που γράφει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να δείτε πολλές φωτογραφίες, να γράψετε στο φόρουμ, ενώ μπορείτε ακόμη και να του στείλετε κάποιο προσωπικό email.
Εγώ το μόνο που θα ήθελα να πω είναι Go Dimitris! Ελπίζω τη νέα χρονιά να πάρω κι εγώ ένα σάκο και να σε πετύχω κάπου στη πορεία σου.
Ετικέτες Ταξίδια
Κυριακή, Αυγούστου 19, 2007,2:43 μ.μ.
Βαλκανολογίες: Στο δρόμο προς το Βελιγράδι #1
Τρίτη 31/07. Η ώρα έφτανε έξι όταν βγήκα στη κεντρική αίθουσα του σταθμού. Έπρεπε να περιμένω εκεί 2,5 ώρες περίπου για το τρένο με προορισμό τη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας. Η ζέστη μέσα στο σταθμό ήταν αρκετή. Κάθισα στα άβολα παγκάκια της αίθουσας αναμονής. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Οι πρώτοι ταξιδιώτες είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Βγήκα έξω να πάρω αέρα. Είχε ήδη αρχίσει να ξημερώνει και είχαν πάρει θέση 2 ρωσοπόντιοι κουλουράδες. Κάνω μια βόλτα εκεί γύρω. Παραδίπλα κάθονται στο έδαφος καμιά 10ρια νέοι παρέα. Οι σεκουριτάδες καπνίζουν και συζητούν μεταξύ τους. Καθώς η ώρα πάει εφτά, πετάγομαι απέναντι στη Μοναστηρίου και παίρνω μια μπουγάτσα για πρωινό. Τη καλύτερο άλλωστε. Ο κόσμος πια γινόταν όλο και περισσότερος.
Πλησίαζε οκτώ. Σε κάνα μισάωρο η αμαξοστοιχία 410 με προορισμό τη Λιουμπλιάνα αναχωρεί από τη πλατφόρμα 7. Ψωνίζω κάτι μπισκότα και νερό για τη διαδρομή και ανεβαίνω. Στη πλατφόρμα υπάρχει μόνο ένας σέρβος μοναχός που πηγαίνει πάνω κάτω ασταμάτητα κρατώντας το κομποσκοίνι του. Κάθομαι σε ένα παγκάκι να φάω τη μπουγάτσα που είχα πάρει. Κοιτάω το τρένο. Από τα αναγραφόμενα στα βαγόνια καταλαβαίνω πως άλλα είναι σλοβένικα και άλλα σέρβικα. Δείχνουν ταλαιπωρημένα και παλιά. Μετά από λίγο εμφανίζονται και άλλοι ταξιδιώτες. Έφτασε η ώρα της επιβίβασης. Μπαίνω μέσα και ψάχνω σε ποια καμπίνα να καθίσω. Η κατάσταση των βαγονιών είναι άθλια. Τα πάντα διαλυμένα και μέσα στη βρόμα. Έχουν να καθαριστούν από την εποχή που τα αγόρασαν. Κληρονομιά της εποχής του κομμουνισμού, σκέφτομαι. Δεν φαινόταν να ήταν πολλοί αυτοί που ταξίδευαν για τα Βαλκάνια. Μπήκα αρχικά σε μια άδεια καμπίνα, ενώ μετά από λίγο μετακόμισα παραδίπλα, όπου ήταν δύο συνάδελφοι backpacker από τη Δανία. Ευκαιρία για γνωριμία και κουβέντα. Εξάλλου, 12 ώρες και βάλε μέχρι το Βελιγράδι κάπως πρέπει να περάσουν. Συστηνόμαστε. Είναι φοιτητές και όπως συνηθίζεται σε όλη την Ευρώπη (εκτός από την Ελλάδα βέβαια) γυρίζουν την ήπειρο με interrail. Τους επιδεικνύω το t-shirt που φορούσα από το Roskilde Festival του 2005. Ενθουσιάζονται. Η ώρα της αναχώρησης έφτασε. Ενώ το τρένο αρχίζει να απομακρύνεται, εμείς συνεχίζουμε την κουβέντα. Μου είπαν ότι έκαναν ένα πέρασμα από Πάτρα, σε ένα κάμπινγκ στη Κόρινθο και μια μέρα στην Αθήνα, ενώ τώρα πάνε Λουμπλιάνα και διαμέσου μερικών ακόμη σταθμών στη Γερμανία και Ολλανδία θα γυρίσουν σπίτι τους. Μου ζητούν να τους υποδείξω στο χάρτη ποια ελληνικά νησιά τους προτείνω να πάνε την επόμενη φορά που θα έρθουν στην Ελλάδα.
Πλησίαζε οκτώ. Σε κάνα μισάωρο η αμαξοστοιχία 410 με προορισμό τη Λιουμπλιάνα αναχωρεί από τη πλατφόρμα 7. Ψωνίζω κάτι μπισκότα και νερό για τη διαδρομή και ανεβαίνω. Στη πλατφόρμα υπάρχει μόνο ένας σέρβος μοναχός που πηγαίνει πάνω κάτω ασταμάτητα κρατώντας το κομποσκοίνι του. Κάθομαι σε ένα παγκάκι να φάω τη μπουγάτσα που είχα πάρει. Κοιτάω το τρένο. Από τα αναγραφόμενα στα βαγόνια καταλαβαίνω πως άλλα είναι σλοβένικα και άλλα σέρβικα. Δείχνουν ταλαιπωρημένα και παλιά. Μετά από λίγο εμφανίζονται και άλλοι ταξιδιώτες. Έφτασε η ώρα της επιβίβασης. Μπαίνω μέσα και ψάχνω σε ποια καμπίνα να καθίσω. Η κατάσταση των βαγονιών είναι άθλια. Τα πάντα διαλυμένα και μέσα στη βρόμα. Έχουν να καθαριστούν από την εποχή που τα αγόρασαν. Κληρονομιά της εποχής του κομμουνισμού, σκέφτομαι. Δεν φαινόταν να ήταν πολλοί αυτοί που ταξίδευαν για τα Βαλκάνια. Μπήκα αρχικά σε μια άδεια καμπίνα, ενώ μετά από λίγο μετακόμισα παραδίπλα, όπου ήταν δύο συνάδελφοι backpacker από τη Δανία. Ευκαιρία για γνωριμία και κουβέντα. Εξάλλου, 12 ώρες και βάλε μέχρι το Βελιγράδι κάπως πρέπει να περάσουν. Συστηνόμαστε. Είναι φοιτητές και όπως συνηθίζεται σε όλη την Ευρώπη (εκτός από την Ελλάδα βέβαια) γυρίζουν την ήπειρο με interrail. Τους επιδεικνύω το t-shirt που φορούσα από το Roskilde Festival του 2005. Ενθουσιάζονται. Η ώρα της αναχώρησης έφτασε. Ενώ το τρένο αρχίζει να απομακρύνεται, εμείς συνεχίζουμε την κουβέντα. Μου είπαν ότι έκαναν ένα πέρασμα από Πάτρα, σε ένα κάμπινγκ στη Κόρινθο και μια μέρα στην Αθήνα, ενώ τώρα πάνε Λουμπλιάνα και διαμέσου μερικών ακόμη σταθμών στη Γερμανία και Ολλανδία θα γυρίσουν σπίτι τους. Μου ζητούν να τους υποδείξω στο χάρτη ποια ελληνικά νησιά τους προτείνω να πάνε την επόμενη φορά που θα έρθουν στην Ελλάδα.
Μετά από καμιά ώρα το τρένο φτάνει στην ακριτική Ειδομένη Κιλκίς, το τελευταίο χωριό πριν τα σύνορα με τα Σκόπια. Ένας αστυνομικός έχει μπει πριν και μαζεύει τα διαβατήρια όλων των επιβατών για έλεγχο. Σύμφωνα με το δρομολόγιο αναμένεται 45 λεπτά αναμονή. Τόσο πολύ θέλουν για να ελέγξουν τα διαβατήρια; Σκέφτομαι και μου έρχεται στο μυαλό η παροιμία «Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι». Αποφασίζουμε να κατέβουμε στον έρημο γραφικό σταθμό. Παίρνω και τη φωτογραφική για κάνα καλό καρέ. Έξω φυσάει και έχει συννεφιά. Και ψύχρα, παρόλο που μέχρι πριν λίγο ζεσταινόμασταν. Με τους δανούς κάνουμε μια βόλτα στο μαγαζί με τα Duty Free. Τους εξηγώ για το Greek ούζο. Παίρνουν ο καθένας από ένα μπουκάλι για σουβενίρ. Η ώρα περνά. Τραβώ μερικές φωτογραφίες. Το κλου του σταθμού είναι το καφενείο με την α/μ αφίσα των πρώιμων Nirvana σε κάδρο απέξω. Παραδίπλα μια ταμπέλα με ξεθωριασμένο τον ήλιο της Βεργίνας και τη λέξη Μακεδονία, για να μας θυμίζει την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αμφιβάλλω αν καταλαβαίνουν οι ξένοι τη διαφορά με τη γείτονα. - Εδώ και ο φημισμένος οδηγός του Lonely Planet (και όχι μόνο) την αναφέρει απλά ως Μακεδονία, ενώ αναφέρει ως επίσημη γλώσσα τα Μακεδονικά και ότι είναι γνωστή για τον Μέγα Αλέξανδρο!! Κι εμείς ασχολούμαστε ακόμα με το πιο θα είναι το επίσημο όνομα της χώρας. - Φωνάζουν να πάμε να πάρουμε τα διαβατήρια. Διαπιστώνω ότι είμαι μάλλον ο μοναδικός έλληνας στο τρένο. Κάνω το λάθος να τραβήξω φωτογραφία του κόσμου, την ώρα που έπαιρναν τα διαβατήρια. Με βλέπει ο ίδιος αστυνομικός που τα είχε συλλέξει στο τρένο και με φωνάζει να πάω στο διοικητή. Με ρωτάει από που είμαι και γιατί τραβάω φωτογραφίες στο τμήμα. Του απαντώ πως το κάνω από χόμπι. Μου εύχεται καλό ταξίδι και μου εφιστά την προσοχή ώστε να μην κάνω κάτι αντίστοιχο στα Σκόπια. Επιβιβαζόμαστε και το τρένο αναχωρεί για Σκόπια μετά από 50 λεπτά στάση.
Ετικέτες Ταξίδια
Κυριακή, Αυγούστου 12, 2007,1:10 π.μ.
Βαλκανολογίες: Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Δευτέρα 30/07, ώρα 22:30, Οινόη. Με το σακίδιο στη πλάτη και τη φωτογραφική μου Nikon FM2 υπό μάλης, ως άλλος backpacker, περιμένω, μαζί με τους γονείς μου, το τρένο για τη Θεσσαλονίκη. Στο σταθμό υπάρχουν 2-3 ακόμη ταξιδιώτες και 2 άνθρωποι του σταθμού. Στο απέναντι καφέ μερικοί μετανάστες πίνουν μαζεμένοι σε ένα τραπέζι. Τα τριζόνια συμπληρώνουν τo βραδινό σκηνικό. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως στον ΟΣΕ αποφάσισαν να αντικαταστήσουν για δεύτερο σταθμό στην Αττική του τρένου προς τη Θεσσαλονίκη, το σταθμό του Αγ. Στεφάνου, που είναι κεντρικότατος και εύκολα προσβάσιμος για τους κατοίκους των βορειότερων προαστίων, με αυτόν της Οινόης, που είναι στη μέση του πουθενά, σε μία βιομηχανική ζώνη, μακριά και με δυσκολία προσέγγισης.
Η ώρα πλησιάζει έντεκα και ο σταθμάρχης ανακοινώνει την άφιξη της αμαξοστοιχίας 504 με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Αφού αποχαιρετώ τους γονείς μου, επιβιβάζομαι, ρωτώντας τον ελεγκτή του τρένου για το σωστό βαγόνι. Είχα κλείσει κουκέτα, πληρώνοντας 9 ευρώ επιπλέον, για να κοιμηθώ έστω 5 ώρες, μιας και ακολουθούσε μετά το ατελείωτο ταξίδι για Βελιγράδι. Σε μία εξάκλινη σχεδόν γεμάτη καμπίνα, πήρα το κάτω δεξιά κρεβάτι. Ο ελεγκτής σημείωσε τα απαραίτητα στο πάσο μου και αφού στρίμωξα τα μπαγκάζια ξάπλωσα, προσπαθώντας να προσαρμοστώ στο στενό κρεβάτι. Ο μονότονος θόρυβος του τρένου, η ζέστη και τα περαστικά φώτα δεν μου επέτρεψαν να κοιμηθώ εύκολα. Το ξαφνικό ξύπνημα, από τα διαδοχικά χτυπήματα του υπευθύνου του βαγονιού στις πόρτες, σηματοδότησε την άφιξη του τρένου στη συμπρωτεύουσα. Ήταν γύρω στις 5:20 το πρωί.
Ετικέτες Ταξίδια
Σάββατο, Αυγούστου 11, 2007,10:24 μ.μ.
Βαλκανολογίες: Περιήγηση στα Βαλκάνια
Η άδειά μου ξεκινούσε σε λίγες μέρες (31 Ιουλίου) και δεν είχα αποφασίσει ακόμα που θα ξοδέψω δημιουργικά (και οικονομικά) τις πρώτες 10 μέρες των διακοπών, μιας και όλοι οι φίλοι είχαν κανονίσει τα δικά τους. Στο μυαλό μου τριγυρνούσαν διάφορες ιδέες για ταξίδια της τελευταίας στιγμής στο εξωτερικό. Τελικά η απόφαση επάρθη. Περιπλάνηση στα γειτονικά Βαλκάνια. Ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά, δηλαδή, τη πολύπαθη «γειτονιά» μας με τα νέα διαμορφούμενα σύνορα (το ανεξάρτητο πια Μαυροβούνιο και το επόμενο πιθανό ανεξάρτητο κράτος της περιοχής, το Κόσοβο). Η ανακοίνωση της απόφασης στους οικείους μου για το μοναχικό αυτό ταξίδι δεν άρεσε ιδιαίτερα, αλλά δεν είχε σημασία για μένα.
Το διάστημα των 10 περίπου ημερών (όπως και απεδείχθη τελικά) δεν σου επιτρέπει να κινηθείς σε πολλές περιοχές όταν επιλέγεις ως κύριο μέσο το τρένο. Έτσι, παίρνοντας στα χέρια μου το Balkan Flexipass (προς 82 ευρώ - 26 ετών και πάνω, για απεριόριστο ταξίδι με το τρένο, για 5 ημέρες μέσα σε ένα μήνα σε 6 βαλκανικές χώρες, Β' θέση) και με γνώμονα πηγές στο internet και τον οδηγό του Lonely Planet για την ανατολική Ευρώπη, χάραξα, μέσα σε μία μέρα ουσιαστικά, μία βασική πορεία. Αθήνα – Βελιγράδι – παράλια Μαυροβούνιου – Ντουμπρόβνικ Κροατίας – Πρίστινα, Κόσοβο – Αθήνα, και στη πορεία βλέπουμε. Το Βελιγράδι ως πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας δεν θα μπορούσα να το αφήσω απ’ έξω. Το Μαυροβούνιο διαθέτει μερικές πολύ όμορφες πόλεις στα παράλια της Αδριατικής, που αν και ιδιαιτέρως τουριστικές αξίζουν μια επίσκεψη. Για το Ντουμπρόβνικ δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες συστάσεις. Μία φωτογραφία του ήταν αρκετή. Την Πρίστινα ήθελα να τη συμπεριλάβω στη περιήγηση, ως μία πόλη μη τουριστική, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της πιο προβληματικής περιοχής αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια; το Κόσοβο. Η περίπτωση της Πρίστινα εξαρχής φάνταζε δύσκολη, όχι λόγω της επικινδυνότητας της περιοχής του Κοσόβου, όπως θα νομίζουν κάποιοι, αλλά εξαιτίας της κακής σιδηροδρομικής σύνδεσης με την υπόλοιπη χώρα και της αδυναμίας εξασφάλισης διαμονής στη πόλη. Οπότε η ιδέα της Πρίστινα αφέθηκε για το γυρισμό.
Το ταξίδι λοιπόν θα ξεκινούσε από την Αθήνα τη Δευτέρα 30/07 με το βραδινό τρένο για Θεσσαλονίκη, προς εξοικονόμηση χρόνου και από κει θα έπαιρνα το τρένο για Βελιγράδι τη Τρίτη 31/07, το πρωί. Εντωμεταξύ εξασφάλισα και διαμονή 2 βραδιών στο hostel “Belgrade Eye” στο Βελιγράδι, μιας και το τρένο θα έφτανε εκεί το βράδυ. Επίσης, έστειλα και μερικά email μήπως και μπορέσω να κλείσω κάνα δωμάτιο σε κάποια παραλιακή πόλη του Μαυροβουνίου για τις επόμενες μέρες. Επομένως, ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω τη περιπέτειά μου στα Βαλκάνια.
Το διάστημα των 10 περίπου ημερών (όπως και απεδείχθη τελικά) δεν σου επιτρέπει να κινηθείς σε πολλές περιοχές όταν επιλέγεις ως κύριο μέσο το τρένο. Έτσι, παίρνοντας στα χέρια μου το Balkan Flexipass (προς 82 ευρώ - 26 ετών και πάνω, για απεριόριστο ταξίδι με το τρένο, για 5 ημέρες μέσα σε ένα μήνα σε 6 βαλκανικές χώρες, Β' θέση) και με γνώμονα πηγές στο internet και τον οδηγό του Lonely Planet για την ανατολική Ευρώπη, χάραξα, μέσα σε μία μέρα ουσιαστικά, μία βασική πορεία. Αθήνα – Βελιγράδι – παράλια Μαυροβούνιου – Ντουμπρόβνικ Κροατίας – Πρίστινα, Κόσοβο – Αθήνα, και στη πορεία βλέπουμε. Το Βελιγράδι ως πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας δεν θα μπορούσα να το αφήσω απ’ έξω. Το Μαυροβούνιο διαθέτει μερικές πολύ όμορφες πόλεις στα παράλια της Αδριατικής, που αν και ιδιαιτέρως τουριστικές αξίζουν μια επίσκεψη. Για το Ντουμπρόβνικ δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες συστάσεις. Μία φωτογραφία του ήταν αρκετή. Την Πρίστινα ήθελα να τη συμπεριλάβω στη περιήγηση, ως μία πόλη μη τουριστική, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της πιο προβληματικής περιοχής αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια; το Κόσοβο. Η περίπτωση της Πρίστινα εξαρχής φάνταζε δύσκολη, όχι λόγω της επικινδυνότητας της περιοχής του Κοσόβου, όπως θα νομίζουν κάποιοι, αλλά εξαιτίας της κακής σιδηροδρομικής σύνδεσης με την υπόλοιπη χώρα και της αδυναμίας εξασφάλισης διαμονής στη πόλη. Οπότε η ιδέα της Πρίστινα αφέθηκε για το γυρισμό.
Το ταξίδι λοιπόν θα ξεκινούσε από την Αθήνα τη Δευτέρα 30/07 με το βραδινό τρένο για Θεσσαλονίκη, προς εξοικονόμηση χρόνου και από κει θα έπαιρνα το τρένο για Βελιγράδι τη Τρίτη 31/07, το πρωί. Εντωμεταξύ εξασφάλισα και διαμονή 2 βραδιών στο hostel “Belgrade Eye” στο Βελιγράδι, μιας και το τρένο θα έφτανε εκεί το βράδυ. Επίσης, έστειλα και μερικά email μήπως και μπορέσω να κλείσω κάνα δωμάτιο σε κάποια παραλιακή πόλη του Μαυροβουνίου για τις επόμενες μέρες. Επομένως, ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω τη περιπέτειά μου στα Βαλκάνια.
Ετικέτες Ταξίδια
