Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006,5:06 μ.μ.
Τι ωραία που είναι η Αθήνα...
Πέμπτη βράδυ, λίγο πριν τις 11.
Ανεβαίνω το πρώτο πεζοδρομημένο κομμάτι της Ερμού.
Ένα πέπλο ησυχίας καλύπτει την περιοχή. Θαυμάζω τα πέριξ.
Σκέφτομαι: Τι ωραία που είναι έτσι η Αθήνα.
Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω στο βάθος δεξιά τον Ιερό Βράχο, φωταγωγημένο, να ξεπροβάλει σαν εικόνα 3D μέσα από τον μουντό ουρανό.
Ξανασκέφτομαι: Τι ωραία που είναι έτσι η Αθήνα.
Μπαίνω στο μετρό.
Οι λιγοστοί επιβάτες, σιωπηλοί, χαμένοι στις σκέψεις τους. Ακούγεται μονάχα ο θόρυβος του συρμού.
Ξανασκέφτομαι: Τι ωραία που είναι έτσι η Αθήνα.
Σε λίγες ώρες όμως ξημερώνει και θα εμφανιστεί το πραγματικό πρόσωπο της πόλης.
Σταματώ να σκέφτομαι και συνεχίζω να απολαμβάνω το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι να φτάσω σπίτι. Εξάλλου δεν έχω πολύ ακόμα...

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤


2 Comments:


  • At 6:24 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Συμφωνώ απόλυτα.. αγαπημένο μου σημείο σε εκείνη τη γειτονιά οι Αέρηδες και η είσοδος από το τζαμί, που το αφήσαμε να ρημάξει (οι πολιτισμένοι, τρομάρα μας!). Όποτε πρπατώ σε εκείνη τη γειτονιά θυμάμαι τα φοιτητικά μου!

     

  • At 12:17 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Είναι πραγματικά όμορφη πολη (όχι γιατί την έκανε η Μπακογιάννη...) αλλά γιατί... είναι. Είναι λίγο η Dark πλευρά της Κυψέλης και των Πατισσίων, λίγο η χαζοχαρούμενη της Κιφισιάς και του Αμαρουσίου, λίγο η βαριά και ασήκωτη του Περιστερίου και των Λιοσίων, ενδιαφέρων αχταρμάς. Ειλικρινά έχω απολαύσει απίστευτες βολτίτσες, παρκάροντας βράδυ τη μηχανή στο Θησείο και περπατώντας μεχρι την Πνύκα (πολύ ωραίος ο πεζόδρομος για βόλτα), απλά οδηγώντας κάπου στο κέντρο χαζεύοντας, περπατώντας ΣΚ μεσημέρι στο Μοναστηράκι για ουζομεζέδες, βγαίνοντας για κινηματογράφο στους Αμπελόκηπους (χωρίς μέσο, αφού εκεί μένω). Κάνε όμως το ίδιο ώρα αιχμής και πρέπει να είσαι ΖΕΝ MASTER για να μην εγκληματίσεις...

     
Δημοσίευση σχολίου ~ back home