Όσοι περνούν καθημερινά από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας στην οδό Πανεπιστημίου σίγουρα θα έχουν προσέξει αυτόν τον ιδιόρρυθμο κύριο που παίζει τη λατέρνα του και καλημερίζει τους περαστικούς. Δεν παίζει απλά προσμένοντας να του αφήσεις κάποιο κέρμα. Πρόκειται για τον άνθρωπο που κάθε μέρα, με το χαμόγελο στα χείλη, θα χαιρετίσει τους σκυθρωπούς περαστικούς που βιάζονται να προλάβουν τις δουλειές τους. Λες και βγήκε από την ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Ο κύριος Γιώργος είναι αυτός ο «άγνωστος» που μέσα στην ανωνυμία του πλήθους θα σε κάνει να σηκώσεις το κεφάλι σου και να ψελλίσεις κι εσύ μια καλημέρα. Αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί η οπτική επαφή να σε κερδίσει. Κάθε μέρα που περνά νιώθεις όλο και πιο οικείο το πρόσωπό του; σαν να τον ξέρεις χρόνια. Τις βροχερές μέρες που δεν βρίσκεται εκεί η απουσία του είναι αισθητή. Πάντα σε θυμάται, σε χαιρετίζει προσωπικά και σε ρωτάει πως είσαι. Στο τέλος της εβδομάδας θα σου ευχηθεί καλό σαββατοκύριακο. Όπως λέει και ο ίδιος αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η επικοινωνία με τους ανθρώπους (κάτι το οποίο σπανίζει σήμερα). Γι αυτό και όταν το αφεντικό του, σε μια τουριστική μονάδα που δούλευε, του είπε ότι θα του κόψει το μεροκάματο στο μισό, γιατί οι μετανάστες κάνουν τη δουλειά του με τα μισά λεφτά, έφυγε και αγόρασε τη λατέρνα. Έτσι από το καλοκαίρι των Ολυμπιακών συχνάζει στην πλατεία. Αν και δεν έχει τόση σημασία για τον διαβατάρη τι είναι αυτό που ακούει (το Γαρύφαλλο στ’ αυτί ), ο κύριος Γιώργος δίνει 100 ευρώ το μήνα για κούρδισμα. Την προσέχει σαν παιδί του. 135 χρονών εξάλλου; όχι ο κύριος Γιώργος, η λατέρνα. Ολάκερη η σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα τύχει να περάσετε από κει σταθείτε για λίγο. Αξίζει μια σύντομη κουβέντα μαζί του. Αλήθεια πόσους τέτοιους εγκάρδιους ανθρώπους μπορείς να συναντήσεις σήμερα στο δρόμο?

Ετικέτες Αθήνα