Τρίτη, Μαρτίου 11, 2008,6:14 μ.μ.
Παν μέτρον άριστον... ή μήπως όχι;
Μπορεί μία κοινωνική ομάδα να κινητοποιείται εις βάρος των υπολοίπων;
Πρέπει η κοινωνία ολόκληρη να επωμίζεται το κόστος μιας τέτοιας κινητοποίησης-διαμαρτυρίας;
Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;
Τι γίνεται στη περίπτωση που θίγονται εθνικά συμφέροντα;
Μήπως θα ήταν καλύτερα ο καθένας να διεκδικεί τα δικαιώματα του και να διαμαρτύρεται χωρίς να ενοχλεί και να ξεβολεύει κυρίως αυτούς που δεν έχουν σχέση με τις διεκδικήσεις του (π.χ. η πρόταση που είχε γίνει στις διαδηλώσεις να αφήνετε μια λωρίδα κυκλοφορίας ελεύθερη για να μην κλείνει εντελώς η κυκλοφορία);
Φέρνει όμως τα αναμενόμενα αποτελέσματα μία ήπια κινητοποίηση, χωρίς ένταση και διάρκεια, χωρίς να θίγονται ευρέως σημαντικοί κοινωνικοί και πολιτειακοί θεσμοί;

Στα παραπάνω ερωτήματα και ανάλογους προβληματισμούς, εγώ τείνω προς την άποψη πως για να διεκδικηθούν σημαντικά ζητήματα που αφορούν τη βελτίωση της ζωής και την κατοχύρωση βασικών δικαιωμάτων (π.χ. εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικό) πρέπει να ανεχόμαστε ως κοινωνία αυτές τις κινητοποιήσεις, ακόμα και αν είναι ιδιαιτέρως σκληρές. Ο καθένας μάχεται με τα όλα που διαθέτει. Μπορεί όλοι να σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που μπλοκαριστήκαμε γιατί κάποιοι εργαζόμενοι έχουν κλείσει το δρόμο, ή όταν κόπηκε το ρεύμα επειδή οι εργαζόμενοι απεργούν ή δεν έχει μέσα συγκοινωνίας για να πάμε στη δουλειά μας ή τα σκουπίδια δεν συλλέγονται.

Όμως, σε μία τέτοια περίοδο μπορεί να φανεί ο συνειδητοποιημένος πολίτης. Θα ψάξει να βρει κάποια εναλλακτική λύση. Θα περιορίσει την κατανάλωση ρεύματος και τις μετακινήσεις του όσο μπορεί. Θα κρατήσει τα σκουπίδια στο μπαλκόνι. Θα είναι προσεκτικός όταν οδηγεί ή περπατά σε δρόμους που δεν λειτουργούν οι σηματοδότες. Θα προνοήσει να έχει γεννήτρια στο μαγαζί του για περίπτωση ανάγκης. Θα οργανωθεί σε ατομικό και τοπικό επίπεδο. Θα αναλάβει δράση αν χρειαστεί.

Η διεθνής πραγματικότητα δείχνει πως μόνο με συντεταγμένες, συλλογικές και ομαδικές κινητοποιήσεις με διάρκεια επιτυγχάνονται σημαντικές διεκδικήσεις και τελικά υποκύπτει το κράτος. Στη Γαλλία και Γερμανία όταν αποφασίζουν οι εργαζόμενοι να κατέβουν στους δρόμους παραλύει το κράτος για αρκετό διάστημα. Αυτό μπορεί να έχει άμεσο αρνητικό αντίκτυπο για όλη την κοινωνία, όμως μεσο-μακροπρόθεσμα ωφελείται. Φαντάζομαι, πως οι πολίτες εκεί θα είναι έτοιμοι να προσαρμοστούν σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες και να δείξουν κατανόηση και υψηλότερη συνειδητότητα. Μάλιστα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι πληρώνουν μηνιαία συνδρομή στα συνδικάτα τους, ώστε όταν βρεθούν σε μακρά περίοδο απεργίας να μην χάνουν τα μεροκάματά τους. Δηλαδή, προνοούν.

Εδώ ο κόσμος δεν φαίνεται διατεθειμένος να αντιδράσει αποτελεσματικά και γενικευμένα. Επιλέγονται ήπιες απεργιακές τακτικές με στάσεις εργασίας και το πολύ κάποιες 24ωρες, σπασμωδικές απεργίες, με ελάχιστους συμμετέχοντες συγκριτικά με το σύνολο, όπου πρωτοστατούν κυρίως τα συνδικαλιστικά και κομματικά μικροσυμφέροντα. Και εν τέλει δεν επιτυγχάνονται ουσιαστικά αποτελέσματα. Γι αυτό και οι κυβερνήσεις επειδή το γνωρίζουν αυτό δίνουν ψίχουλα και περιμένουν ότι κωλυσιεργώντας το θέμα θα ξεχαστεί και θα περάσουν αυτό που θέλουν. Όπως και δεν φαίνεται η πλειοψηφία διατεθειμένη να ανεχτεί μια απεργιακή γενικευμένη κατάσταση. Να τροποποιήσουν κάπως την καθημερινότητα και τις συνήθειες τους, να χάσουν κάποιες από τις ευκολίες τους. Αν δεν θιγούν κάποια συμφέροντα των ισχυρότερων, πως θα κερδίσουν οι ασθενέστεροι;

Ετικέτες ,

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Κυριακή, Μαρτίου 09, 2008,5:55 μ.μ.
Στα μπλε και στα χακί.
Το καρναβάλι του Μοσχάτου την προηγούμενη Κυριακή δεν είχε κάτι το ξεχωριστό, που να ξεφεύγει από τα καρναβαλικά τετριμμένα. Θα έλεγα μάλιστα ότι κάποιες στιγμές άγγιζε και τα όρια του κιτς.

Το αξιοπρόσεκτο όμως ήταν ότι δεκάδες παιδάκια ήταν ντυμένα με παραλλαγές και αστυνομικές στολές. Και στη παρέλαση υπήρχε βέβαια γκρουπ με «μιλιτέρ» ενδυμασίες και μπερέδες.

Πέρα από τη χαρά του παιχνιδιού και το κέφι δεν νομίζω να απασχόλησε κάτι άλλο τους γονείς όλων αυτών των παιδιών που επέλεξαν να ντυθούν στα μπλε και στα χακί. Οι καουμπόηδες και τα όπλα ήταν ανέκαθεν θέμα που αγαπούσαν τα αγόρια. Όμως, οι στολές των κομάντο, των ΟΥΚάδων, των Ουτσεκάδων και αυτές των αστυνομικών, νομίζω πως ξεφεύγουν από την παιδική αθωότητα των καουμπόηδων (του χθες) και καταδεικνύουν την οικειότητα των σημερινών παιδιών με τα σώματα «ασφαλείας». Να είμαστε περήφανοι για κάτι τέτοιο;

Ετικέτες ,

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007,4:15 μ.μ.
Πανούτσος: περί δημοκρατίας...
Κάντε κλικ στο παρακάτω, παλιότερο αλλά επίκαιρο, κείμενο (Φύλλο 489, Δεκέμβριος 2006) του Αντώνη Πανούτσου στη στήλη του «Με το φτωχό μου το μυαλό» στην εφημερίδα Sportday. Μιας και το κείμενο δεν υπάρχει στο ηλεκτρονικό αρχείο του site, ακολουθεί σκαναρισμένο.




Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 11, 2007,4:25 μ.μ.
67.000.000.000.000...
...Αυτό το εντυπωσιακό νούμερο προκύπτει αν πολλαπλασιάσουμε τον πληθυσμό της Βρετανίας το 2057 με τις 1.000.000 συσκευές παρακολούθησης που προβλέπεται να αντιστοιχούν σε κάθε κάτοικό τότε, σύμφωνα με τον καθηγητή Σάντλερ, διευθυντή του Trusted Systems Lab της Hewlett Packard. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του BBC, που αναδημοσιεύτηκε πριν 10 μέρες στη Καθημερινή, μαθαίνουμε πως το μέλλον του Μεγάλου Αδερφού προβλέπεται υπεραισιόδοξο, ενώ αντίθετα το δικό μας όχι. Η τεχνολογία στο τομέα των αισθητήρων, όπως λέει ο καθηγητής, έχει προχωρήσει αρκετά και προβλέπεται να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Ήδη, αναφέρει, μερικοί ερευνητές της Microsoft, HP και του MIT έχουν αναπτύξει συσκευές που καταγράφουν κάθε κίνηση του ατόμου.

Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι, σύμφωνα με έρευνα, το 2002 υπολογίστηκε ότι λειτουργούσαν στη Βρετανία 4.200.000 κάμερες κλειστού κυκλώματος, ήτοι 1 ανά 14 κατοίκους. Ακόμα ο μέσος Λονδρέζος πρέπει να παρακολουθείτε μέσω των CCTV περίπου 300 φορές την ημέρα. Οι 1.000.000 αισθητήρες δε ανά Βρετανό κάτοικο το 2057 αφορούν συγκρατημένες προβλέψεις, διότι οι πιο αβανταδόρικες κάνουν λόγο για 20.000.000.

Αν τα παραπάνω στοιχεία δεν τρομάζουν, τουλάχιστον πρέπει να προβληματίσουν καθώς νέα ηθικά διλλήματα εγείρονται και το απόλυτο Truman Show είναι προ των πυλών.

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007,2:13 μ.μ.
Μια ενδιαφέρουσα άποψη για τους επαγγελματίες επαναστάτες και τη χθεσινή συγκέντρωση
Για την συγκέντρωση και το indymedia

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 1 comments
Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007,9:51 μ.μ.
Ακινησία κύριοι...
"...Πλαστά διλήμματα, εκφρασμένα με όλο και πιο ακροδεξιά και λαϊκίστικη ρητορική, φτιάχνουν ένα ψεύτικο σκηνικό, στο οποίο παμπόνηροι και αφελείς, διαλέγουν ρόλους με ενθουσιασμό. Γιατί μόνο αυτούς ξέρουν και μόνο αυτοί εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους. Oι νοικοκυραίοι και οι επαναστάτες. Σκηνικό βασισμένο στον αποπροσανατολισμό, τη χειραγώγηση, την τηλεοπτική εικόνα, τη βία-θέαμα. Στους άμισθους κομπάρσους του Eυαγγελάτου. Στους επαναστάτες της ακινησίας, στην τάξη της ζαρντινιέρας. «Έρμαιο το κράτος στα χέρια των κουκουλοφόρων». Nαι, γεια σου. Aυτό το πρόβλημα έχουμε το 2007 στην Eλλάδα. Tις τζαμαρίες. Oι πολιτικές δυνάμεις σ' αυτή τη χώρα, μικρές και μεγάλες, μοιάζουν όλο και περισσότερο με γέρους χαρτοπαίκτες. Που ενδιαφέρονται πιο πολύ να διατηρηθεί το καρέ. Mε νίκες εναλλάξ και λελογισμένες ήττες, ώστε να μη χαλάσει το καρέ, να μη βγουν απ' το παιχνίδι. Παίζουν τους ρόλους τους στο θέατρο και ο καιρός περνάει. Έρχονται και εκλογές, πρέπει να κάνουν ταμείο. O καιρός όμως που περνάει, χάνεται. Tώρα που πέρασε ο καιρός, λοιπόν, άκουσες για τους κουκουλοφόρους και ποιος τους υποστηρίζει και ποιος είναι εναντίον. Άκουσες για το πανεπιστημιακό άσυλο. Άκουσες για το άρθρο 16 και αν πρέπει να γίνει Xάρβαρντ στην Eλλάδα. Άκουσες αν πρέπει να γίνονται οι διαδηλώσεις σε λεωφορειόδρομους. Θυμήσου τώρα το αρχικό, το αληθινό πρόβλημα: Για την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας στην Eλλάδα, τι λύση άκουσες;"
Φ. Γεωργελές, Athens Voice, Edito, 25/01

Ετικέτες ,

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 1 comments
Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006,12:48 π.μ.
I am the future. You are not…


Η σύγχρονη διαφήμιση είναι δεδομένο ότι βασίζεται στην υπερβολή. Απ’ αυτό τον κανόνα δεν ξεφεύγει και το τελευταίο ευρηματικό σποτάκι του Γιαννάκη του Περπατητή. Το ανδροειδές προσπαθεί να μας πείσει πως ενώ αυτός είναι άφθαρτος, το μέλλον ανήκει σε μας τους ανθρώπους. Μάταια όμως αφού στο επερχόμενο μέλλον μόνο ο βιονικός άνθρωπος θα μπορεί να εργάζεται 100 ώρες εβδομαδιαίως (ελαστικό ωράριο), θα βγαίνει στη σύνταξη στα 150, δεν θα χρειάζεται διακοπές, θα μπορεί να καταναλώνει ακατάπαυστα, θα είναι ανθεκτικός σε θανατηφόρες αρρώστιες και επιδημίες, θα βγαίνει αλώβητος από τα καταστροφικά φυσικά φαινόμενα.

Καλύτερα να δήλωνε λοιπόν ευθαρσώς “I am the future! You are not!”. Έτσι θα πνίγαμε την απελπισία μας σε ένα μπουκάλι Johnnie.

Mια που το ‘φερε η κουβέντα έχουμε ένα μαύρο Γιάννη στην κάβα. Γεια σου Γιώργο με το κλαρίνο σου!

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006,3:28 μ.μ.
Μοντέρνα Επαγγέλματα
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Δ. Χαριτόπουλου που μου έστειλε ένας φίλος.
Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δε διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους.Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αλλά αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σε αυτό που κάνουν.Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.
Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σα ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την «ανάπτυξη», οι διαφημιστές μοχθούν για την «επικοινωνία», οι ασφαλιστές χτίζουν την «ασφαλιστική συνείδηση», οι δημοσιογράφοι αγωνιούν για την «ενημέρωση» κοκ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.
Η κοινωνία που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποιες από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σε αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο. Άλλο σειλς και άλλο φαϊνανς. Σ' αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ρελαϊαμπλ δε θα σταματήσεις ποτέ να συμμετέχεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης από την ημέρα που θα εισέλθεις σε έναν κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σα να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων.
Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι «συνάδελφοι» θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στην δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρία είναι τρομακτικός.
Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από αυτή του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από το νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.
Τα εξοντωτικά δωδεκάωρα δουλειάς είναι nonstop. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε πως αυτός κοιμάται μεσημέρι εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για τη ψυχική και τη σωματική υγεία και εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα . Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις χελθι βιταμίνες, τα σπα και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.
Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο bonus που παρέχουν οι εταιρίες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατέλειωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι αυτό υπάρχουν συνήθως κάποιες έξτρα παροχές κολακείας το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι που ουσιαστικά δε σημαίνουν τίποτε. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σινιορ εξέκιουτιβ, κορντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταιρέκτορ, βάιζπρεζιντεν, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπόρντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η επιτυχημένη καριέρα σε μια σύγχρονη εταιρία αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη «τρέλα» για δουλειά και το λόγιαλτυ (πιστότητα) για την εταιρία και τους στόχους της. Επίσης είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες αξίες. Όπως το σχιζοφρενικό «άλλο δουλειά και άλλο φιλία» λές και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας την αποστολή που σού ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού επαγγελματία. Που σημαίνει ότι προκειμένου να γίνει η δουλειά σου όλα επιτρέπονται. Η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος , φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα.
Λέμε είμαι προφέσιοναλ και αυτό τα εξηγεί όλα. Και ο Αλ Καπόνε προφέσιοναλ ήτανε.Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρίες, όσο και κυρίως εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά: πάει ένα πρωί στη δουλειά και χωρίς καμιά προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στο διάδρομο.
Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι αυτή τους την ανεξαρτησία η κοινωνία τις φιλοδώρησε με σωρεία κατηγοριών: άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κλπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δε συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα αν αποπειραθείς ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για σεξουαλική παρενόχληση. Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός. Σημαίνει όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήσετε έξω το φύλο σας.
Οι γυναίκες στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές προφέσιοναλ θύματα. Τυπικές σοβαρές με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγέρ σαν αντρικά κοστούμια, λευκό πουκάμισο και τα τοιαύτα. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και ει δυνατόν να αφήσουμε αυτό τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκαμε. Αλλά δε ζούμε κι αυτό μας τρελαίνει. Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή. Με την πιο κοινή λογική όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο το χρόνο, την ευφυία, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του για την καριέρα του και όχι για τη ζωή του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι.
Φυσικά, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις. «Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση». Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.
Διονύσης Χαριτόπουλος
«Ημών των Ιδίων»
Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Δ. Χαριτόπουλος ήταν από τα κορυφαία ονόματα στον χώρο της διαφήμισης με πολύ λαμπρό όνομα και εξαιρετικές δημιουργίες. Ήταν μέρος του συστήματος που περιγράφει και ενδεχομένως είναι ακόμα, αλλά τώρα πια μάλλον βρίσκεται στις παρυφές αυτού.

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2006,4:05 μ.μ.
Η γενιά των Μακ κι εμείς...


Σάββατο βράδυ, γωνία Κηφισίας – Κασαβέτη. Κοριτσάκια και αγοράκια γυμνασίου αράζουν στο χαρακτηριστικό πια spot των ΒουΠου, έξω από τα Μακ. Δείχνουν να είναι απορροφημένοι στο δικό τους μικρόκοσμο και να μην τους ενδιαφέρει το «εξωτερικό» περιβάλλον. Ο χρόνος δεν τους αγγίζει. Εξάλλου η χαλαρότητα της παρέας είναι αυτό που τους γεμίζει. Το στιλάκι κι εδώ καρμπόν. Ατημέλητο full branded look, ανακατεμένο μαλλί, τσιγάρο, hi-tec κινητό, i-pod, big-Mac ή cheese burger, coca. Μερικοί έχουν γίνει ένα με τα γύρω μάρμαρα. Εδώ ουσιαστικά οι έφηβοι της γύρω περιοχής παίρνουν ISO για την άτυπη κοινότητα των ΒουΠου.

Βλέποντας αυτά τα παιδιά, φέρνω αναπόφευκτα στο μυαλό μου τα δικά μου γυμνασιακά χρόνια εκεί στα τέλη ογδόντα, αρχές ενενήντα (πότε πέρασαν κι αυτά...). Θυμάμαι που υπήρξε μια περίοδος που όλα τα αγόρια του γυμνασίου, ακόμη και παιδιά από το λύκειο, βγαίναμε στα διαλείμματα και παίζαμε μανιασμένα μπίλιες (?) στο χώμα! Ναι μπίλιες! Ακούγεται «καραφλωράτζα», αλλά μιλάμε για τρελή μανία. Πηγαίναμε να παίξουμε στο χωμάτινο γήπεδο της περιοχής, παίζαμε μπάσκετ (ήταν στα πάνω του τότε με τον Άρη και το ευρωπαϊκό του 87’), βγαίναμε με ποδήλατα έξω. Ακούγαμε Jeronimo Groovy (μαμά μου..., αλλά άλλη φάση τότε), κασέτες, δίσκους (οι πιο ψαγμένοι); υπήρχε και η Αυτοκίνηση τότε. Επικοινωνία και ραντεβού ΧΩΡΙΣ KINHTA. Χωρίς Ιντερνετ, οι πρώτοι οικιακοί υπολογιστές – θρύλοι, Amstrad 6128, Amiga 500; αρχαίες παιχνιδομηχανές, Atari, Philips με κασέτα! Donkey Kong και άλλα ηλεκτρονικά, πρόγονοι του Game Boy. Buble Buble και Wonder Boy στα μπλιμπλίκια. Οι πρώτες στιγμές της ιδιωτικής τιβι. Έρικ Καστέλ, Μπλεκ, Βαβούρα... Καταλήψεις. Πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Για το ντύσιμο τι να πω; δείτε τη φωτό και θυμηθείτε οι παλαιότεροι. Μιλάμε για πολύ «Φλώρους»! Μας κοιτάω και γελάω. Η μίνι φούστα, φετίχ για τις κοπέλες. Τις βλέπαμε σε καμιά παρέλαση κυρίως και παθαίναμε πλάκα. Όπως και να το κάνουμε υπήρχε τότε μια αθωότητα. Ένας ρομαντισμός.

Τώρα, η γενιά των Μακ φαίνεται να έχει βαρεθεί τα περισσότερα, για να μην πω τα πάντα. Αθωότητα δεν υπάρχει πια, κακά τα ψέματα. Τα παιδιά σήμερα ξέρουν περισσότερα και από εμάς. Δεν εντυπωσιάζονται από κάτι εύκολα. Η τεχνολογία τους προσφέρει τα πάντα και οι επιλογές είναι άπειρες. Απλά δοκιμάζουν. Και έχουν δοκιμάσει πολλά περισσότερα από εμάς όταν ήμασταν έφηβοι. Τα οπτικά τους ερεθίσματα προέρχονται κυρίως από την εικονική πραγματικότητα του trash-tv και του playstation. Η γειτονιά, ακόμη και στα προάστια, έχει αντικατασταθεί από το chat και τις 3G υπηρεσίες του κινητού τηλεφώνου. Virtuality όλο και πιο πολύ. Τα παιδιά έξω από τα Μακ δεν φαίνεται να προβληματίζονται και ιδιαίτερα για το γίγνεσθαι που μεταλλάσσεται με ταχύτητα φωτός και για το μέλλον που γίνεται παρελθόν. Με την ίδια ευκολία που βγάζουν το κινητό για να σαλιαρίσουν με τις ώρες με τους φίλους τους, σηκώνουν το χέρι τους για να σταματήσουν ταξί. Σίγουρα αυτά τα παιδιά των ΒουΠου αποτελούν την μειοψηφία, αφού από πίσω έχουν πολυάσχολους γονείς, των οποίων η επιδίωξη της ματαιοδοξίας τους δεν τους αφήνει χρόνο για να κοιτάξουν με σοβαρότητα τα παιδιά τους. Αντ’ αυτού, τους παρέχουν χρήμα και ότι επιθυμούν, αρκεί να μην τους σκοτίζουν.

Πάρα ταύτα, το μέλλον αυτών των νέων με τρομάζει κάπως. Εδώ και το δικό μας είναι εξαιρετικά αβέβαιο. Πως θα αντιμετωπίσουν το αύριο? Όπως και το τώρα? Θα αφήσουν το στίγμα τους? Θα αντιδράσουν ή θα τους συνεπάρει κι αυτούς το φαίνεσθαι? Σκέφτομαι πάλι τα προηγούμενα χρόνια. Θεωρώ πως είμαστε από τους τυχερούς, από τους τελευταίους που πρόλαβαν να ζήσουν το μεταίχμιο κάποιων μεγάλων ριζικών αλλαγών και ιστορικών γεγονότων. Που προλάβαμε να ζήσουμε την παιδική αθωότητα. Τώρα, πότε θα υπάρξουν πάλι αντίστοιχες εποχές, κανείς δεν ξέρει. Τουλάχιστον ας ελπίζουμε ότι μπορεί να υπάρξουν κάποτε...

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 4 comments
,3:52 μ.μ.
Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση...
Περιμένω το μετρό. Ξαφνική οχλοβοή φτάνει από τις σκάλες. Μια τσατισμένη βροντερή φωνή ξεχωρίζει; «Β1, Β2!!». Εμφανίζεται ένα τσούρμο εφήβων. Οι καθηγητές προσπαθούν να διατηρήσουν μια στρατιωτική συνοχή στους μαθητές. «Συνταχθείτε σε τριάδες!» φωνάζουν κάποιοι. Οι μαθητές πειθαρχούν μειλίχια. Τότε μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το κέντρο εκπαίδευσης, όπου ως «ποντικαρέοι» έπρεπε να ακολουθούμε τις προσταγές των εκ-παιδευτών μας. «Απόλιυτη (όχι λυ, αλλά λιυ) ησυχία!!!», «Ημί-ανάπαυση, Προσό-χη!! (Ημί και Προσό παραγγελτικό, -ανάπαυση, -χη εκτελεστικό). Το αξιοπρόσεκτο δεν ήταν τόσο αυτό, όσο το ντύσιμο που είχαν τα κοριτσάκια. Κοντή φούστα με μπότα. Σαν να είχες κάνει copy-paste, όλες σχεδόν είχαν το ίδιο ντύσιμο. Κατ’ εικόνα τηλε-ακαδημιών δηλαδή, και καθ’ ομοίωση της μόδας των μεγαλυτέρων. Το ίδιο στυλ η 13χρονη με την 20χρονη και την 30χρονη. Ο συρμός πλησιάζει. Ένας αλαφιασμένος καθηγητής αναζητεί κάποιους συναδέλφους. Δεν τους διακρίνει μες στον κόσμο; Φωνάζει στα παιδιά να μην μπουν στο τρένο. «Κάντε πίσω! Μην μπει κανείς μέσα!». Εγώ πάντως μπήκα...

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 3 comments
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 24, 2006,2:26 π.μ.
Τέχνης άξιον ανάξιον...

Διαβάζω ότι σε δημοπρασία των Sotheby’s πουλήθηκε ένα τύπωμα της φωτογραφίας “The pond-moonlight” του Steichen για 2,44 εκατ. ευρώπουλα. Πρόκειται για την πιο ακριβή φωτογραφία που έχει πωληθεί ποτέ. Σηκώνω το κεφάλι μου και παρατηρώ την αφίσα με τη φωτογραφία του Cartier-Bresson στο απέναντι τοίχο του δωματίου μου, που είχα πάρει για 2 ευρώ. Ανοίγω τα βιβλία φωτογραφίας που έχω στη βιβλιοθήκη μου. Παρατηρώ τη φωτογραφία του Steichen στο διαδίκτυο. Τι παραπάνω μπορεί να νιώθει (σκέφτομαι) ο τύπος, που έσκασε μια επιταγή με 7ψήφιο νούμερο, βλέποντας ένα αυθεντικό (όχι όμως και μοναδικό) τύπωμα μιας φωτογραφίας; Ίσως και τίποτα παραπάνω από την ηδονή που προσφέρει απλά η ικανοποίηση της αρρωστημένης του κενοδοξίας. Το ότι απέκτησε ένα ακόμη «μοναδικό» μπιζουδάκι για τη συλλογή του. Το εκπληκτικό όμως με τη φωτογραφία είναι ότι πρόκειται για εικόνα και όχι για πίνακα ζωγραφικής. Μπορεί και να αναπαραχθεί σε πολλά αντίτυπα με την ίδια πιστότητα και ποιότητα γιατί είναι εικόνα. Μπορεί να αποτυπωθεί εξίσου καλά και σε βιβλίο. Η φωτογραφία διαφέρει από τη ζωγραφική γιατί απουσιάζει το στοιχείο της υλικότητας λέει ο Ριβέλλης. Έτσι λοιπόν, όλοι έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τις φωτογραφίες μεγάλων δημιουργών σε πολύ καλής ποιότητας λευκώματα, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν στα «αυθεντικά» έργα (όπως συμβαίνει με τη ζωγραφική).

Από την άλλη, διαβάζω κάπου και για το χρηματιστήριο των έργων τέχνης και τα στοιχεία που προσμετρούν στην αξία τους. Το βιογραφικό του καλλιτέχνη, ο ρόλος του στο χώρο της τέχνης, η διάρκειά του, η ζήτηση, το που έχει εκθέσει, το τι γράφεται για το έργο του από ειδικούς και πανεπιστημιακούς. Το IKEA πάλι, πουλάει πίνακες «ντιζαϊνάτους», δικής του παραγωγής, για να ομορφύνεις τους τοίχους σου σε τιμές ευκαιρίας. H Τέχνη uber alles......

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006,2:39 π.μ.
Εις ECHELON με υγεία...
Στο Ελλαδιστάν κάποιοι ασχολούνται με τον υπολογιστή των Αντικυθήρων και ψάχνουν την άκρη του νήματος στα «ιερά συγγράμματα», ενώ άλλοι κάνουν τη δουλειά τους στο ..."μέλλον" με το «συστηματάκι» που λέγεται ECHELON.

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 0 comments
Παρασκευή, Ιανουαρίου 20, 2006,12:21 μ.μ.
Εικόνες: Σκανδαλοθηρεύοντας...

Τη Δευτέρα που μας πέρασε έπεσα στη ταξιδεύουσα εκπομπή «Εικόνες», στον Alpha, όπου ο δημοσιογράφος Τάσος Δούσης βρισκόταν στο «Μεγάλο Μήλο». Ο τρόπος που έκανε την περιγραφή θύμιζε έντονα σχολή Τριανταφυλλολιαγκοεισαγγελάτου. Μέσω δήθεν «αποκλειστικών» εικόνων και κινούμενος επιφανειακά στην πόλη σε μέινστριμ τουριστικές διαδρομές, αυτοπαρουσιαζόταν ως Ολλανδός εξερευνητής που μόλις ανακάλυπτε το Νέο Αμστελόδαμο. Ο κύριος αυτός, ξεχνώντας πως δεν βρίσκεται στο Ελλαδιστάν, είχε την εντύπωση ότι η τακτική της αδιάκριτης «δημοσιογραφικής» κάμερας θα πρέπει να γίνεται σεβαστή από όλους και παντού. Συγκεκριμένα στην περιοχή του Χάρλεμ, όταν κάποιοι μαύροι, διαμαρτυρόμενοι για κάποιο σκοπό, φάνηκαν να ενοχλούνται από την παρουσία του συνεργείου και του έδειχναν περιπαικτικά σε ένα πάνελ με φωτογραφίες μελών της Κλαν ότι αυτοί είναι Έλληνες, αυτός θεώρησε σωστό ότι αυτό αποτελεί μια καλή αφορμή για να το παρουσιάσει ως θέμα για τη βία στις «κακόφημες» περιοχές της Νέας Υόρκης. Αφού πέταξε και μερικά άσχετα βιντεάκια με βιαιοπραγίες ενδιάμεσα, μαζί με πηχυαίους τίτλους, του στυλ ντοκουμέντο και αποκλειστικές εικόνες, η συνταγή ήταν έτοιμη για να κερδίσει τις εντυπώσεις του ψαγμένου δημοσιογράφου που βγάζει κελεπούρι. Κι επειδή έχει τύχει να ξαναδώ εκπομπή του, καλύτερα να αφήσει το αντικείμενο στον ανταγωνισμό, δηλαδή στη Μάγια Τσόκλη, που το προσεγγίζει τουλάχιστον με αξιοπρέπεια και με προσωπική ματιά, και ας ασχοληθεί εκείνος με ρεπορτάζ τύπου «Παγκόσμια Αποκλειστικότητα» του διδάξαντα Εισαγγελάτου. Του πάει καλύτερα!

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 2 comments
Τετάρτη, Ιανουαρίου 18, 2006,2:10 π.μ.
Re-Mall-ια το νου σας...
Όσοι τυχόν δεν έχουν διαβάσει ακόμα για το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης και κάνουν αμέρυμνοι τα ψώνια τους εκεί, ο κ. Λάτσης τους προτίνει να ρίξουν μια ματιά στο παρακάτω εκτενές άρθρο της Γαλέρας. Αυτή η αξιολογότατη και ουσιαστική έκδοση για τις ακυβέρνητες πολιτείες, που αξίζει να περιδιαβείς τις σελίδες της, περιέχει και άλλα ενδιαφέροντα άρθρα, καθώς και έξυπνες γελοιογραφίες.

http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=68

Ετικέτες

 
posted by Iridium
Permalink ¤ 1 comments