Τρίτη 31/07. Η ώρα έφτανε έξι όταν βγήκα στη κεντρική αίθουσα του σταθμού. Έπρεπε να περιμένω εκεί 2,5 ώρες περίπου για το τρένο με προορισμό τη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας. Η ζέστη μέσα στο σταθμό ήταν αρκετή. Κάθισα στα άβολα παγκάκια της αίθουσας αναμονής. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Οι πρώτοι ταξιδιώτες είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Βγήκα έξω να πάρω αέρα. Είχε ήδη αρχίσει να ξημερώνει και είχαν πάρει θέση 2 ρωσοπόντιοι κουλουράδες. Κάνω μια βόλτα εκεί γύρω. Παραδίπλα κάθονται στο έδαφος καμιά 10ρια νέοι παρέα. Οι σεκουριτάδες καπνίζουν και συζητούν μεταξύ τους. Καθώς η ώρα πάει εφτά, πετάγομαι απέναντι στη Μοναστηρίου και παίρνω μια μπουγάτσα για πρωινό. Τη καλύτερο άλλωστε. Ο κόσμος πια γινόταν όλο και περισσότερος.
Πλησίαζε οκτώ. Σε κάνα μισάωρο η αμαξοστοιχία 410 με προορισμό τη Λιουμπλιάνα αναχωρεί από τη πλατφόρμα 7. Ψωνίζω κάτι μπισκότα και νερό για τη διαδρομή και ανεβαίνω. Στη πλατφόρμα υπάρχει μόνο ένας σέρβος μοναχός που πηγαίνει πάνω κάτω ασταμάτητα κρατώντας το κομποσκοίνι του. Κάθομαι σε ένα παγκάκι να φάω τη μπουγάτσα που είχα πάρει. Κοιτάω το τρένο. Από τα αναγραφόμενα στα βαγόνια καταλαβαίνω πως άλλα είναι σλοβένικα και άλλα σέρβικα. Δείχνουν ταλαιπωρημένα και παλιά. Μετά από λίγο εμφανίζονται και άλλοι ταξιδιώτες. Έφτασε η ώρα της επιβίβασης. Μπαίνω μέσα και ψάχνω σε ποια καμπίνα να καθίσω. Η κατάσταση των βαγονιών είναι άθλια. Τα πάντα διαλυμένα και μέσα στη βρόμα. Έχουν να καθαριστούν από την εποχή που τα αγόρασαν. Κληρονομιά της εποχής του κομμουνισμού, σκέφτομαι. Δεν φαινόταν να ήταν πολλοί αυτοί που ταξίδευαν για τα Βαλκάνια. Μπήκα αρχικά σε μια άδεια καμπίνα, ενώ μετά από λίγο μετακόμισα παραδίπλα, όπου ήταν δύο συνάδελφοι backpacker από τη Δανία. Ευκαιρία για γνωριμία και κουβέντα. Εξάλλου, 12 ώρες και βάλε μέχρι το Βελιγράδι κάπως πρέπει να περάσουν. Συστηνόμαστε. Είναι φοιτητές και όπως συνηθίζεται σε όλη την Ευρώπη (εκτός από την Ελλάδα βέβαια) γυρίζουν την ήπειρο με interrail. Τους επιδεικνύω το t-shirt που φορούσα από το Roskilde Festival του 2005. Ενθουσιάζονται. Η ώρα της αναχώρησης έφτασε. Ενώ το τρένο αρχίζει να απομακρύνεται, εμείς συνεχίζουμε την κουβέντα. Μου είπαν ότι έκαναν ένα πέρασμα από Πάτρα, σε ένα κάμπινγκ στη Κόρινθο και μια μέρα στην Αθήνα, ενώ τώρα πάνε Λουμπλιάνα και διαμέσου μερικών ακόμη σταθμών στη Γερμανία και Ολλανδία θα γυρίσουν σπίτι τους. Μου ζητούν να τους υποδείξω στο χάρτη ποια ελληνικά νησιά τους προτείνω να πάνε την επόμενη φορά που θα έρθουν στην Ελλάδα.
Πλησίαζε οκτώ. Σε κάνα μισάωρο η αμαξοστοιχία 410 με προορισμό τη Λιουμπλιάνα αναχωρεί από τη πλατφόρμα 7. Ψωνίζω κάτι μπισκότα και νερό για τη διαδρομή και ανεβαίνω. Στη πλατφόρμα υπάρχει μόνο ένας σέρβος μοναχός που πηγαίνει πάνω κάτω ασταμάτητα κρατώντας το κομποσκοίνι του. Κάθομαι σε ένα παγκάκι να φάω τη μπουγάτσα που είχα πάρει. Κοιτάω το τρένο. Από τα αναγραφόμενα στα βαγόνια καταλαβαίνω πως άλλα είναι σλοβένικα και άλλα σέρβικα. Δείχνουν ταλαιπωρημένα και παλιά. Μετά από λίγο εμφανίζονται και άλλοι ταξιδιώτες. Έφτασε η ώρα της επιβίβασης. Μπαίνω μέσα και ψάχνω σε ποια καμπίνα να καθίσω. Η κατάσταση των βαγονιών είναι άθλια. Τα πάντα διαλυμένα και μέσα στη βρόμα. Έχουν να καθαριστούν από την εποχή που τα αγόρασαν. Κληρονομιά της εποχής του κομμουνισμού, σκέφτομαι. Δεν φαινόταν να ήταν πολλοί αυτοί που ταξίδευαν για τα Βαλκάνια. Μπήκα αρχικά σε μια άδεια καμπίνα, ενώ μετά από λίγο μετακόμισα παραδίπλα, όπου ήταν δύο συνάδελφοι backpacker από τη Δανία. Ευκαιρία για γνωριμία και κουβέντα. Εξάλλου, 12 ώρες και βάλε μέχρι το Βελιγράδι κάπως πρέπει να περάσουν. Συστηνόμαστε. Είναι φοιτητές και όπως συνηθίζεται σε όλη την Ευρώπη (εκτός από την Ελλάδα βέβαια) γυρίζουν την ήπειρο με interrail. Τους επιδεικνύω το t-shirt που φορούσα από το Roskilde Festival του 2005. Ενθουσιάζονται. Η ώρα της αναχώρησης έφτασε. Ενώ το τρένο αρχίζει να απομακρύνεται, εμείς συνεχίζουμε την κουβέντα. Μου είπαν ότι έκαναν ένα πέρασμα από Πάτρα, σε ένα κάμπινγκ στη Κόρινθο και μια μέρα στην Αθήνα, ενώ τώρα πάνε Λουμπλιάνα και διαμέσου μερικών ακόμη σταθμών στη Γερμανία και Ολλανδία θα γυρίσουν σπίτι τους. Μου ζητούν να τους υποδείξω στο χάρτη ποια ελληνικά νησιά τους προτείνω να πάνε την επόμενη φορά που θα έρθουν στην Ελλάδα.
Μετά από καμιά ώρα το τρένο φτάνει στην ακριτική Ειδομένη Κιλκίς, το τελευταίο χωριό πριν τα σύνορα με τα Σκόπια. Ένας αστυνομικός έχει μπει πριν και μαζεύει τα διαβατήρια όλων των επιβατών για έλεγχο. Σύμφωνα με το δρομολόγιο αναμένεται 45 λεπτά αναμονή. Τόσο πολύ θέλουν για να ελέγξουν τα διαβατήρια; Σκέφτομαι και μου έρχεται στο μυαλό η παροιμία «Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι». Αποφασίζουμε να κατέβουμε στον έρημο γραφικό σταθμό. Παίρνω και τη φωτογραφική για κάνα καλό καρέ. Έξω φυσάει και έχει συννεφιά. Και ψύχρα, παρόλο που μέχρι πριν λίγο ζεσταινόμασταν. Με τους δανούς κάνουμε μια βόλτα στο μαγαζί με τα Duty Free. Τους εξηγώ για το Greek ούζο. Παίρνουν ο καθένας από ένα μπουκάλι για σουβενίρ. Η ώρα περνά. Τραβώ μερικές φωτογραφίες. Το κλου του σταθμού είναι το καφενείο με την α/μ αφίσα των πρώιμων Nirvana σε κάδρο απέξω. Παραδίπλα μια ταμπέλα με ξεθωριασμένο τον ήλιο της Βεργίνας και τη λέξη Μακεδονία, για να μας θυμίζει την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αμφιβάλλω αν καταλαβαίνουν οι ξένοι τη διαφορά με τη γείτονα. - Εδώ και ο φημισμένος οδηγός του Lonely Planet (και όχι μόνο) την αναφέρει απλά ως Μακεδονία, ενώ αναφέρει ως επίσημη γλώσσα τα Μακεδονικά και ότι είναι γνωστή για τον Μέγα Αλέξανδρο!! Κι εμείς ασχολούμαστε ακόμα με το πιο θα είναι το επίσημο όνομα της χώρας. - Φωνάζουν να πάμε να πάρουμε τα διαβατήρια. Διαπιστώνω ότι είμαι μάλλον ο μοναδικός έλληνας στο τρένο. Κάνω το λάθος να τραβήξω φωτογραφία του κόσμου, την ώρα που έπαιρναν τα διαβατήρια. Με βλέπει ο ίδιος αστυνομικός που τα είχε συλλέξει στο τρένο και με φωνάζει να πάω στο διοικητή. Με ρωτάει από που είμαι και γιατί τραβάω φωτογραφίες στο τμήμα. Του απαντώ πως το κάνω από χόμπι. Μου εύχεται καλό ταξίδι και μου εφιστά την προσοχή ώστε να μην κάνω κάτι αντίστοιχο στα Σκόπια. Επιβιβαζόμαστε και το τρένο αναχωρεί για Σκόπια μετά από 50 λεπτά στάση.
Ετικέτες Ταξίδια
