Τσαφ τσουφ, σταθμό με το σταθμό, περνώντας μέσα από ημιορεινά όμορφα σερβικά τοπία, ελαττώνοντας ταχύτητα ή και σταματώντας ακόμα στα δύσκολα σημεία το τρένο ανηφορίζει βορειοανατολικά. Δεν περνάει μέσα από το Κόσοβο. Ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο τον ποταμό Moravica θα φτάσει στην επόμενη κύρια στάση που είναι η πόλη Niš. « Έχει πολύ ακόμα Μπαμπαστρούμφ;». Σύμφωνα με το δρομολόγιο χρειαζόμαστε κάπου 8-9 ώρες ακόμα μέχρι το Βελιγράδι από το νότο (χωρίς πιθανές καθυστερήσεις). Δηλαδή κάνα 4ωρο μέχρι τη Niš . Το παν είναι η υπομονή. Είπαμε εδώ όλα κινούνται αργά και βασανιστικά. Παρέα χρειάζεται, κουβέντα, μουσική, κάνα βιβλίο… και ύπνο. Εν τω μεταξύ πριν φτάσουμε στη Niš, η παρέα μας άλλαξε σύνθεση. Οι Δανοί αποφάσισαν να την πέσουν σε κάποια ελεύθερη κουκέτα, καθώς η Οδύσσειά τους προβλεπόταν να τελείωνε την επόμενη μέρα το πρωί και ήδη είχαν κουραστεί. Οι άλλες δύο κυρίες κατέβηκαν στο Leskovac. Έτσι, μείναμε με τη γιαγιά και προστέθηκε και ένα νεαρό ζευγάρι σέρβων μες στις τρυφερότητες. Ευτυχώς, γιατί μόνος μου με τη γιαγιά δεν θα τα έβγαζα πέρα στη συνεννόηση. Όταν έβγαλε το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο ένιωσα μία ανακούφιση, ιδιαίτερα σύντομη όμως, διότι στη συνέχεια έβγαλε ένα νέο πακέτο…Χ@#! Βέβαια, το πιο ενοχλητικό τελικά δεν ήταν το τσιγάρο της κυρίας Jelena, αλλά η μπόχα που έφερνε ο αέρας από τη μισοκατεστραμμένη τουαλέτα του βαγονιού. Στη Niš αποβιβάστηκαν αρκετοί. Αφού ο αρμόδιος υπάλληλος με το μακρύ σφυρί έλεγξε (όπως και σε κάθε σταθμό) τους τροχούς των βαγονιών το τρένο πήρε την τελική ευθεία προς το Βελιγράδι.
Η ώρα έφτανε επτά το απόγευμα. Τα κράκερς (η μοναδική στερεά τροφή που είχα πάρει μαζί μου) είχαν φτάσει στο τέλος τους και ήδη αισθανόμουν κάτι κενά στο στομάχι. Η κυρία Jelena πριν κατέβει ήθελε να με φιλέψει κάτι. Λες και το ήξερε. Έβγαλε και μου έδωσε ένα αρτοσκεύασμα με τυρί. Της έγνεψα ευχαριστώ. Χαμογελούσε. Φτάνοντας στη Niš μας είπε πως σε 3 στάσεις θα κατέβει. Το παλικάρι μου εξήγησε πως ήθελε να τη βοηθήσω με τα πράγματα. Κάποια στιγμή ψαχουλεύοντας σε μια ατζέντα, βρίσκει μια φωτογραφία του γιού της και μια όταν ήταν στα νιάτα της και μου τις δείχνει. Μου εξηγεί παράλληλα και γνέφω καταφατικά. Το πρόσωπό της έλαμπε. Φτάνουμε στο σταθμό που θα κατέβαινε και παίρνουμε τα πράγματά της μαζί με το Σέρβο. Την αποχαιρετούμε και μας ευχαριστεί εγκαρδίως. Έχει ξεκινήσει να ψιχαλίζει. Αυτό μας έλλειπε.
Επιστρέφοντας στη καμπίνα, ρωτάω τα παιδιά πόσο θέλουμε ακόμη για να φτάσουμε Βελιγράδι. Κανά τρίωρο μου απαντούν. Δηλαδή, μία ώρα και βάλε καθυστέρηση; μετά τις 10 το βράδυ η άφιξη λοιπόν. Είχα αρχίσει να κουράζομαι πραγματικά. Όπως πάω θα κλείσω 24ωρο στο τρένο. Τότε σκέφτομαι ότι μάλλον θα ήταν καλό να ειδοποιήσω το hostel ότι πρόκειται να αργήσω. Δεν λέει μετά από αυτή τη ταλαιπωρία να περάσω τη νύχτα στο σταθμό! Δείχνω το χάρτη στο ζευγάρι και τους ρωτώ πόσο μακριά είναι με τα πόδια το hostel που θα μείνω, ώστε να υπολογίσω στο περίπου το συνολικό χρόνο για τους πω στο τηλέφωνο πόσο θα αργήσω. Έλα όμως που υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο. Σε κάθε προσπάθεια άκουγα ηχογραφημένο δίγλωσσο μήνυμα ότι το τηλέφωνο ήταν κλειδωμένο και δεν μπορούσε να καλέσει διεθνής αριθμούς. Δεν μας τα λέει καλά. Το πάλεψα, αλλά τίποτα. Ωραία! Και βροχή και καθυστέρηση και χωρίς διαμονή. Δέσαμε! Τίποτα άλλο εκτός από υπομονή δεν μπορούσα να κάνω. Η ελπίδα εξάλλου πεθαίνει τελευταία! Βάζω στο mp3 player να ακούσω για ακόμη μία φορά τα καινούρια τραγούδια των Editors.
Έχει πια σκοτεινιάσει για τα καλά και η ώρα δεν περνά με τίποτα! Κοιτάω συνεχώς έξω μήπως και φανούν στο βάθος τα φώτα της πόλης. Εις μάτην! Τίποτα στον ορίζοντα. Κατράμι μαύρο έξω! Είχε φτάσει σχεδόν 11 όταν άρχισε να φαίνεται πολιτισμός. Το τρένο έμπαινε στη πόλη του Βελιγραδίου. Επιτέλους! Στις 23:15 «αγκυροβολεί» στον κεντρικό σταθμό μετά από 2,5 ώρες καθυστέρηση. Το ζευγάρι προθυμοποιείται να μου δείξει ποια κατεύθυνση να πάρω. Το ψιλόβροχο συνεχίζεται και έχει ψύχρα. Φοράω μια ζακέτα και βγάζω τον οδηγό του Lonely Planet. Αφού τους ευχαρίστησα βάζω τη «ραλί» για το ξενώνα. Δεν είναι μακριά. 10-15 λεπτά μου είπαν. Δεν κυκλοφορεί ψυχή έξω! Τα παλιά-διατηρητέα τραμ μου τραβούν αμέσως τη προσοχή και με στέλνουν φευγαλέα στο παρελθόν. Ανεβαίνω γοργά μια μεγάλη λεωφόρο. Σύμφωνα με το χάρτη πρέπει να στρίψω κάπου αριστερά. Βρίσκω μία πινακίδα με την οδό σε κυριλλικά και σαφώς δεν βγάζω άκρη. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή περνάει το δρόμο κάποιος και τον ρωτώ. Ακολουθώ το δρόμο που μου υποδεικνύει και ρωτώντας άλλον ένα βρίσκω τελικά το στενάκι που ήταν ο ξενώνας. Ψάχνω το νούμερο 17Β, αλλά πουθενά. Βρίσκω άλλο ξενώνα και μπαίνω να ρωτήσω. Το προηγούμενο κτήριο, μου λένε. Μα πιο πριν έχει μόνο μία είσοδο παρκινγκ. Πουθενά πινακίδα του hostel. Τι γκαντεμιά! Κάπου εκεί θα κρύβεται ο Μέρφι, δεν μπορεί! Ανεβοκατεβαίνω το δρόμο αλλά το 17Β άφαντο. Πηγαίνω προς ένα κουβούκλιο έξω από μια πρεσβεία να ρωτήσω, όπου διαπιστώνω ότι οι αστυνομικοί έχουν πάρει χαμπάρι ότι ψάχνω το «χαμένο» “Belgrade Eye” και μου δείχνουν απέναντι στο παρκινγκ. Μπαίνω μέσα και κατηφορίζω μες στο σκοτάδι το δρομάκι. Ναι επιτέλους βρήκα την είσοδο του; μια μικρή καγκελόπορτα κλειστή που οδηγεί σε μία βεράντα, με μια μικρή πινακίδα που αναγράφει “Belgrade Eye” hostel. Τέτοια μυστικοπάθεια έχει ο ιδιοκτήτης του; Ούτε γραφείο της KGB να ήταν (…ή μήπως ήταν, ως το μάτι του Βελιγραδίου;;;). Χτυπάω το κουδούνι και …yes! μου ανοίγουν. Η ώρα έχει φτάσει αισίως 12. Το κτήριο δεν μαρτυρά ότι πρόκειται για hostel. Μετά το χολ στέκονται σε ένα μικρό κουζινάκι 3 άτομα και συζητούν. Περνάω και μπαίνω στο σαλόνι. Κάθονται και μερικοί άλλοι εκεί. Παίζει μουσική και τηλεόραση. Τελικά σαν κανονικό σπίτι μοιάζει παρά για hostel. Χαιρετώ και εξηγώ στο παιδί που κάθεται σε ένα γραφείο ότι είχα κάνει κράτηση και άργησα να έρθω λόγω καθυστέρησης του τρένου. Μην ανησυχείς, μου λέει, πρόκειται για κάτι το συνηθισμένο και αυτή τη φορά η καθυστέρηση δεν ήταν πολύ μεγάλη! Οκ… Το μόνο που ήθελα να κάνω, ήταν να τακτοποιήσω τα πράγματα και να πέσω για ύπνο. Δεν είχα κουράγιο ούτε μπάνιο. Ευτυχώς η περιπέτεια είχε αίσιο τέλος. Εις αύριον τα σπουδαία!
Ετικέτες Ταξίδια
