Σάββατο βράδυ, γωνία Κηφισίας – Κασαβέτη. Κοριτσάκια και αγοράκια γυμνασίου αράζουν στο χαρακτηριστικό πια spot των ΒουΠου, έξω από τα Μακ. Δείχνουν να είναι απορροφημένοι στο δικό τους μικρόκοσμο και να μην τους ενδιαφέρει το «εξωτερικό» περιβάλλον. Ο χρόνος δεν τους αγγίζει. Εξάλλου η χαλαρότητα της παρέας είναι αυτό που τους γεμίζει. Το στιλάκι κι εδώ καρμπόν. Ατημέλητο full branded look, ανακατεμένο μαλλί, τσιγάρο, hi-tec κινητό, i-pod, big-Mac ή cheese burger, coca. Μερικοί έχουν γίνει ένα με τα γύρω μάρμαρα. Εδώ ουσιαστικά οι έφηβοι της γύρω περιοχής παίρνουν ISO για την άτυπη κοινότητα των ΒουΠου.
Βλέποντας αυτά τα παιδιά, φέρνω αναπόφευκτα στο μυαλό μου τα δικά μου γυμνασιακά χρόνια εκεί στα τέλη ογδόντα, αρχές ενενήντα (πότε πέρασαν κι αυτά...). Θυμάμαι που υπήρξε μια περίοδος που όλα τα αγόρια του γυμνασίου, ακόμη και παιδιά από το λύκειο, βγαίναμε στα διαλείμματα και παίζαμε μανιασμένα μπίλιες (?) στο χώμα! Ναι μπίλιες! Ακούγεται «καραφλωράτζα», αλλά μιλάμε για τρελή μανία. Πηγαίναμε να παίξουμε στο χωμάτινο γήπεδο της περιοχής, παίζαμε μπάσκετ (ήταν στα πάνω του τότε με τον Άρη και το ευρωπαϊκό του 87’), βγαίναμε με ποδήλατα έξω. Ακούγαμε Jeronimo Groovy (μαμά μου..., αλλά άλλη φάση τότε), κασέτες, δίσκους (οι πιο ψαγμένοι); υπήρχε και η Αυτοκίνηση τότε. Επικοινωνία και ραντεβού ΧΩΡΙΣ KINHTA. Χωρίς Ιντερνετ, οι πρώτοι οικιακοί υπολογιστές – θρύλοι, Amstrad 6128, Amiga 500; αρχαίες παιχνιδομηχανές, Atari, Philips με κασέτα! Donkey Kong και άλλα ηλεκτρονικά, πρόγονοι του Game Boy. Buble Buble και Wonder Boy στα μπλιμπλίκια. Οι πρώτες στιγμές της ιδιωτικής τιβι. Έρικ Καστέλ, Μπλεκ, Βαβούρα... Καταλήψεις. Πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Για το ντύσιμο τι να πω; δείτε τη φωτό και θυμηθείτε οι παλαιότεροι. Μιλάμε για πολύ «Φλώρους»! Μας κοιτάω και γελάω. Η μίνι φούστα, φετίχ για τις κοπέλες. Τις βλέπαμε σε καμιά παρέλαση κυρίως και παθαίναμε πλάκα. Όπως και να το κάνουμε υπήρχε τότε μια αθωότητα. Ένας ρομαντισμός.
Τώρα, η γενιά των Μακ φαίνεται να έχει βαρεθεί τα περισσότερα, για να μην πω τα πάντα. Αθωότητα δεν υπάρχει πια, κακά τα ψέματα. Τα παιδιά σήμερα ξέρουν περισσότερα και από εμάς. Δεν εντυπωσιάζονται από κάτι εύκολα. Η τεχνολογία τους προσφέρει τα πάντα και οι επιλογές είναι άπειρες. Απλά δοκιμάζουν. Και έχουν δοκιμάσει πολλά περισσότερα από εμάς όταν ήμασταν έφηβοι. Τα οπτικά τους ερεθίσματα προέρχονται κυρίως από την εικονική πραγματικότητα του trash-tv και του playstation. Η γειτονιά, ακόμη και στα προάστια, έχει αντικατασταθεί από το chat και τις 3G υπηρεσίες του κινητού τηλεφώνου. Virtuality όλο και πιο πολύ. Τα παιδιά έξω από τα Μακ δεν φαίνεται να προβληματίζονται και ιδιαίτερα για το γίγνεσθαι που μεταλλάσσεται με ταχύτητα φωτός και για το μέλλον που γίνεται παρελθόν. Με την ίδια ευκολία που βγάζουν το κινητό για να σαλιαρίσουν με τις ώρες με τους φίλους τους, σηκώνουν το χέρι τους για να σταματήσουν ταξί. Σίγουρα αυτά τα παιδιά των ΒουΠου αποτελούν την μειοψηφία, αφού από πίσω έχουν πολυάσχολους γονείς, των οποίων η επιδίωξη της ματαιοδοξίας τους δεν τους αφήνει χρόνο για να κοιτάξουν με σοβαρότητα τα παιδιά τους. Αντ’ αυτού, τους παρέχουν χρήμα και ότι επιθυμούν, αρκεί να μην τους σκοτίζουν.
Πάρα ταύτα, το μέλλον αυτών των νέων με τρομάζει κάπως. Εδώ και το δικό μας είναι εξαιρετικά αβέβαιο. Πως θα αντιμετωπίσουν το αύριο? Όπως και το τώρα? Θα αφήσουν το στίγμα τους? Θα αντιδράσουν ή θα τους συνεπάρει κι αυτούς το φαίνεσθαι? Σκέφτομαι πάλι τα προηγούμενα χρόνια. Θεωρώ πως είμαστε από τους τυχερούς, από τους τελευταίους που πρόλαβαν να ζήσουν το μεταίχμιο κάποιων μεγάλων ριζικών αλλαγών και ιστορικών γεγονότων. Που προλάβαμε να ζήσουμε την παιδική αθωότητα. Τώρα, πότε θα υπάρξουν πάλι αντίστοιχες εποχές, κανείς δεν ξέρει. Τουλάχιστον ας ελπίζουμε ότι μπορεί να υπάρξουν κάποτε...
Βλέποντας αυτά τα παιδιά, φέρνω αναπόφευκτα στο μυαλό μου τα δικά μου γυμνασιακά χρόνια εκεί στα τέλη ογδόντα, αρχές ενενήντα (πότε πέρασαν κι αυτά...). Θυμάμαι που υπήρξε μια περίοδος που όλα τα αγόρια του γυμνασίου, ακόμη και παιδιά από το λύκειο, βγαίναμε στα διαλείμματα και παίζαμε μανιασμένα μπίλιες (?) στο χώμα! Ναι μπίλιες! Ακούγεται «καραφλωράτζα», αλλά μιλάμε για τρελή μανία. Πηγαίναμε να παίξουμε στο χωμάτινο γήπεδο της περιοχής, παίζαμε μπάσκετ (ήταν στα πάνω του τότε με τον Άρη και το ευρωπαϊκό του 87’), βγαίναμε με ποδήλατα έξω. Ακούγαμε Jeronimo Groovy (μαμά μου..., αλλά άλλη φάση τότε), κασέτες, δίσκους (οι πιο ψαγμένοι); υπήρχε και η Αυτοκίνηση τότε. Επικοινωνία και ραντεβού ΧΩΡΙΣ KINHTA. Χωρίς Ιντερνετ, οι πρώτοι οικιακοί υπολογιστές – θρύλοι, Amstrad 6128, Amiga 500; αρχαίες παιχνιδομηχανές, Atari, Philips με κασέτα! Donkey Kong και άλλα ηλεκτρονικά, πρόγονοι του Game Boy. Buble Buble και Wonder Boy στα μπλιμπλίκια. Οι πρώτες στιγμές της ιδιωτικής τιβι. Έρικ Καστέλ, Μπλεκ, Βαβούρα... Καταλήψεις. Πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Για το ντύσιμο τι να πω; δείτε τη φωτό και θυμηθείτε οι παλαιότεροι. Μιλάμε για πολύ «Φλώρους»! Μας κοιτάω και γελάω. Η μίνι φούστα, φετίχ για τις κοπέλες. Τις βλέπαμε σε καμιά παρέλαση κυρίως και παθαίναμε πλάκα. Όπως και να το κάνουμε υπήρχε τότε μια αθωότητα. Ένας ρομαντισμός.
Τώρα, η γενιά των Μακ φαίνεται να έχει βαρεθεί τα περισσότερα, για να μην πω τα πάντα. Αθωότητα δεν υπάρχει πια, κακά τα ψέματα. Τα παιδιά σήμερα ξέρουν περισσότερα και από εμάς. Δεν εντυπωσιάζονται από κάτι εύκολα. Η τεχνολογία τους προσφέρει τα πάντα και οι επιλογές είναι άπειρες. Απλά δοκιμάζουν. Και έχουν δοκιμάσει πολλά περισσότερα από εμάς όταν ήμασταν έφηβοι. Τα οπτικά τους ερεθίσματα προέρχονται κυρίως από την εικονική πραγματικότητα του trash-tv και του playstation. Η γειτονιά, ακόμη και στα προάστια, έχει αντικατασταθεί από το chat και τις 3G υπηρεσίες του κινητού τηλεφώνου. Virtuality όλο και πιο πολύ. Τα παιδιά έξω από τα Μακ δεν φαίνεται να προβληματίζονται και ιδιαίτερα για το γίγνεσθαι που μεταλλάσσεται με ταχύτητα φωτός και για το μέλλον που γίνεται παρελθόν. Με την ίδια ευκολία που βγάζουν το κινητό για να σαλιαρίσουν με τις ώρες με τους φίλους τους, σηκώνουν το χέρι τους για να σταματήσουν ταξί. Σίγουρα αυτά τα παιδιά των ΒουΠου αποτελούν την μειοψηφία, αφού από πίσω έχουν πολυάσχολους γονείς, των οποίων η επιδίωξη της ματαιοδοξίας τους δεν τους αφήνει χρόνο για να κοιτάξουν με σοβαρότητα τα παιδιά τους. Αντ’ αυτού, τους παρέχουν χρήμα και ότι επιθυμούν, αρκεί να μην τους σκοτίζουν.
Πάρα ταύτα, το μέλλον αυτών των νέων με τρομάζει κάπως. Εδώ και το δικό μας είναι εξαιρετικά αβέβαιο. Πως θα αντιμετωπίσουν το αύριο? Όπως και το τώρα? Θα αφήσουν το στίγμα τους? Θα αντιδράσουν ή θα τους συνεπάρει κι αυτούς το φαίνεσθαι? Σκέφτομαι πάλι τα προηγούμενα χρόνια. Θεωρώ πως είμαστε από τους τυχερούς, από τους τελευταίους που πρόλαβαν να ζήσουν το μεταίχμιο κάποιων μεγάλων ριζικών αλλαγών και ιστορικών γεγονότων. Που προλάβαμε να ζήσουμε την παιδική αθωότητα. Τώρα, πότε θα υπάρξουν πάλι αντίστοιχες εποχές, κανείς δεν ξέρει. Τουλάχιστον ας ελπίζουμε ότι μπορεί να υπάρξουν κάποτε...
Ετικέτες Σύγχρονοι Προβληματισμοί
Πολύ σωστά τα λες.. Αθωότητα τέλος!