Περιμένω το μετρό. Ξαφνική οχλοβοή φτάνει από τις σκάλες. Μια τσατισμένη βροντερή φωνή ξεχωρίζει; «Β1, Β2!!». Εμφανίζεται ένα τσούρμο εφήβων. Οι καθηγητές προσπαθούν να διατηρήσουν μια στρατιωτική συνοχή στους μαθητές. «Συνταχθείτε σε τριάδες!» φωνάζουν κάποιοι. Οι μαθητές πειθαρχούν μειλίχια. Τότε μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το κέντρο εκπαίδευσης, όπου ως «ποντικαρέοι» έπρεπε να ακολουθούμε τις προσταγές των εκ-παιδευτών μας. «Απόλιυτη (όχι λυ, αλλά λιυ) ησυχία!!!», «Ημί-ανάπαυση, Προσό-χη!! (Ημί και Προσό παραγγελτικό, -ανάπαυση, -χη εκτελεστικό). Το αξιοπρόσεκτο δεν ήταν τόσο αυτό, όσο το ντύσιμο που είχαν τα κοριτσάκια. Κοντή φούστα με μπότα. Σαν να είχες κάνει copy-paste, όλες σχεδόν είχαν το ίδιο ντύσιμο. Κατ’ εικόνα τηλε-ακαδημιών δηλαδή, και καθ’ ομοίωση της μόδας των μεγαλυτέρων. Το ίδιο στυλ η 13χρονη με την 20χρονη και την 30χρονη. Ο συρμός πλησιάζει. Ένας αλαφιασμένος καθηγητής αναζητεί κάποιους συναδέλφους. Δεν τους διακρίνει μες στον κόσμο; Φωνάζει στα παιδιά να μην μπουν στο τρένο. «Κάντε πίσω! Μην μπει κανείς μέσα!». Εγώ πάντως μπήκα...
Ετικέτες Σύγχρονοι Προβληματισμοί
Μπορεί να γίνουν καλύτερα απο μας. μπορεί ο virtual κόσμος τους να τα οδηγήσει να αναπτύξουν άλλες κι'ίδιαίτερες ευαισθησίες. Μπορεί και μακάρι, αφού τα βλέπουν όλα γρήγορα και ευκολα, να αποφύγουν τις δικές μας αυταπάτες. Γλυκές και αθώες μεν, αλλά απάτες.
Ρε μπας και παίζουν το παιχνίδι που παίζουμε όλοι, γνωρίζοντας -ακριβώς γι'αυτό- οτι η ζωή είναι λίγο αλλού;
Εμείς δεν ξέραμε τι συμβαίνει παραπέρα απο τη μύτη μας και αρκούμασταν σε οτι και με οτι είχαμε. Αυτά, δες σε τι σχολεία πάνε, τι τους μαθαίνουνε και ποιοί ..κι'άντε μετά να μην τραβάς τα μαλλιά σου.
Λέω σχολεία και κάποιοι θα νομίσουν τα κτήρια...τα κτήρια είναι μια χαρά, το περιεχόμενο νοσεί.
Δεν μπορώ και δεν θέλω να τα φοβάμαι όταν μεγαλώσουν.
Επλίζω οτι θα είναι καλύτερα. Θα κυνηγήσουν λιγότερα, θα πονέσουν λιγότερο, θα ενδιαφερθούν για όλα λιγότερο... κι'αυτό δεν είναι μιζέρια...νομίζω.