Κι εκεί που ήταν όλα έτοιμα για να επαναληφθεί η εμποροπανήγυρις του Euro μετά από δύο χρόνια, εκεί που η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να πάρει βαθιά ανάσα, εκμεταλλευόμενη για ακόμη μια φορά το θεόσταλτο δώρο – θρίαμβο εθνικής ομάδας, ευκαιρία δηλαδή για να υποβαθμιστούν τα φλέγοντα θέματα που την αφορούν (βλέπε που χου ΔΕΘ), εκεί που ο Ψωμιάδης θα έκανε κωλοτούμπες στο Λευκό Πύργο, εκεί που τα media είχαν βρει θέμα θριαμβολογίας τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα, κι εκεί που η εθνική υπερηφάνεια θα χτύπαγε limit-up, έρχεται η Ισπανία και βάζει απότομα τέλος λίγο πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης της εθνικής εορτής. Δηλαδή, όχι ακριβώς, αφού αμέσως μετά την ήττα-κόλαφο της Εθνικής στον τελικό, ακολούθησαν πανηγύρια σε διάφορες πλατείες για το ασημένιο και για τη νίκη επί των αμερικανών. Τα κανάλια άμεσα υποβάθμισαν το κάζο της εθνικής μας ομάδας (δηλαδή την απίστευτη νίκη των Ισπανών) και την έκαναν γυριστή ώστε να μην θιχτεί με τίποτα η υπερηφάνεια και ο εγωισμός μας, και να βγούμε τελικά πάλι από πάνω. Τόση προετοιμασία είχαν κάνει άλλωστε. Βεβαίως, δεν έχασαν και την ευκαιρία διάφοροι κάφροι ελληναράδες να βγάλουν τη βαρβατίλα τους σε κάτι φουκαράδες μετανάστες.
Η κυβέρνηση μάλιστα μυρίστηκε πιθανή επιτυχία της Εθνικής και πρόλαβε να στείλει τον υφυπουργό αθλητισμού στο Τόκιο να μοιράσει μπαγιάτικες επιταγές στους παίκτες...για την πρωτιά της ομάδας στο Ευρωμπάσκετ πέρυσι. Μαζί με τα media επισκέφτηκε και τον Ζήση στο νοσοκομείο για να του απαλύνει τον πόνο με την ευρω-επιταγή. Τουτέστιν άριστο δείγμα μικροπολιτικής κουλτούρας.
Ναι είναι σημαντικό το ασημένιο μετάλλιο σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ναι είναι σημαντική η νίκη απέναντι στους αστέρες του NBA. Κι ο ενθουσιασμός καλός είναι και δικαιολογείται. Όμως είναι άξιο λόγου και σχολιασμού η ήττα της εθνικής μας ομάδος από τους Ισπανούς και με τον τρόπο που αυτή επήλθε. Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και να μην παραμυθιαζόμαστε. Όπως λέει πολύ σωστά ο συνάδελφος blogger Li@kos στο post του, έτσι όπως κατέβηκε η εθνική στο γήπεδο δεν άξιζε με τίποτα το χρυσό. Είναι απαράδεκτος ο τρόπος που προπαγάνδιζαν και θεοποιούσαν πολλοί αθλητικοί ρεπόρτερ όλες αυτές τις μέρες την εθνικής μας ομάδα και εσκεμμένα δεν αναφερόντουσαν στο πραγματικό φαβορί της διοργάνωσης, την Ισπανία, και παρουσίαζαν τους αμερικανούς ως την απόλυτη ομάδα, την οποία φυσικά αφού νικήσαμε και με την Ισπανία χωρίς τον Gasol, το χρυσό ήταν δικό μας. Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που άκουγε τον Σκουντή με περίσσια αλαζονεία να δηλώνει μετά την νίκη μας επί της Αμερικής, ότι η Ισπανία είναι μια τυπική υπόθεση και ότι αυτή η υπερομάδα δεν χάνει με τίποτα το χρυσό. Ο δε έτερος φαφλατάς, ο Χατζηγεωργίου, χτύπησε limit-up αμετροέπειας και ασυναρτητολογίας. Τι να πει κανείς για αυτά που ξεστόμιζε στον τελικό. Ο Βαγγέλης Ιωάννου πως άντεξε; Καλά εκεί στην ΕΡΤ δεν υπάρχει κάποιος που να του πει με το καλό να πάει σπίτι του; Γιατί πρέπει να τον τρώμε στη μάπα; Πληρώνουμε την ΕΡΤ και δικαιούμαστε νομίζω να έχουμε λόγο (...πολλά θέλω, το ξέρω). Ευτυχώς που υπάρχει κι ο Φουντής στην Κυριακάτικη που τους τα λέει ένα χεράκι. Κρίμα πάντως γιατί κάποτε ο Σκουντής επί εποχές Τριπόντου ήταν πραγματικός μπασκετάνθρωπος.
Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του Σκουντή-Χατζηγεωργίου. Η παρέα των Navarro, Garbajosa, Gasol ήταν ένα επίπεδο παραπάνω από εμάς. Η ανωτερότητα της ισπανικής ομάδας φάνηκε στο γήπεδο. Ούτε μας αδίκησε η τύχη. Ούτε ήταν μια άτυχη στιγμή. Οι τύποι έπαιξαν διαστημικό μπάσκετ και τι σύμπτωση, μας νίκησαν με το βασικό μας όπλο, την ασφυχτική άμυνα. Έδειξαν πως η δική τους άμυνα ήταν τελικά η καλύτερη και όχι η δική μας. Το σύστημα με παγίδες οδήγησε τους παίκτες σε σωρεία λαθών και σε άθλια ποσοστά (38% στα δίποντα και 24% στα τρίποντα). Δεν πέρναγε ούτε κουνούπι. Φάνηκε πως η Ισπανία παίζει και χωρίς Gasol, ότι έχει πλουραλισμό, όπως η ελληνική ομάδα. Είχαν απίστευτο πείσμα για το χρυσό και παρόλο που τελείωσαν το ημίχρονο με 20 πόντους διαφορά δεν χαλάρωσαν ούτε λεπτό, παρά μόνο λίγο στο 4ο δεκάλεπτο όταν ακούμπησαν την τριαντάρα.
Αδιαμφισβήτητα, ο Γιαννάκης έφτιαξε μια φοβερή ομάδα, με παίχτες που θα χαιρόμαστε να βλέπουμε τα επόμενα χρόνια. Αρκεί όλος αυτός ο περίγυρος να μην τους επηρεάσει. Αυτό το παιχνίδι των Ισπανών θα πρέπει να μας παραδειγματίσει, διότι με την έπαρση (που σκοπίμως καλλιεργείται συστηματικά ανάμεσα μας) κανένας δεν πήγε μακριά (βλέπε Dream Team). Εξάλλου όπως είπε κάποιος, οι μετριόφρονες και οι αφανείς στο τέλος δικαιώνονται.
Η κυβέρνηση μάλιστα μυρίστηκε πιθανή επιτυχία της Εθνικής και πρόλαβε να στείλει τον υφυπουργό αθλητισμού στο Τόκιο να μοιράσει μπαγιάτικες επιταγές στους παίκτες...για την πρωτιά της ομάδας στο Ευρωμπάσκετ πέρυσι. Μαζί με τα media επισκέφτηκε και τον Ζήση στο νοσοκομείο για να του απαλύνει τον πόνο με την ευρω-επιταγή. Τουτέστιν άριστο δείγμα μικροπολιτικής κουλτούρας.
Ναι είναι σημαντικό το ασημένιο μετάλλιο σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ναι είναι σημαντική η νίκη απέναντι στους αστέρες του NBA. Κι ο ενθουσιασμός καλός είναι και δικαιολογείται. Όμως είναι άξιο λόγου και σχολιασμού η ήττα της εθνικής μας ομάδος από τους Ισπανούς και με τον τρόπο που αυτή επήλθε. Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και να μην παραμυθιαζόμαστε. Όπως λέει πολύ σωστά ο συνάδελφος blogger Li@kos στο post του, έτσι όπως κατέβηκε η εθνική στο γήπεδο δεν άξιζε με τίποτα το χρυσό. Είναι απαράδεκτος ο τρόπος που προπαγάνδιζαν και θεοποιούσαν πολλοί αθλητικοί ρεπόρτερ όλες αυτές τις μέρες την εθνικής μας ομάδα και εσκεμμένα δεν αναφερόντουσαν στο πραγματικό φαβορί της διοργάνωσης, την Ισπανία, και παρουσίαζαν τους αμερικανούς ως την απόλυτη ομάδα, την οποία φυσικά αφού νικήσαμε και με την Ισπανία χωρίς τον Gasol, το χρυσό ήταν δικό μας. Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που άκουγε τον Σκουντή με περίσσια αλαζονεία να δηλώνει μετά την νίκη μας επί της Αμερικής, ότι η Ισπανία είναι μια τυπική υπόθεση και ότι αυτή η υπερομάδα δεν χάνει με τίποτα το χρυσό. Ο δε έτερος φαφλατάς, ο Χατζηγεωργίου, χτύπησε limit-up αμετροέπειας και ασυναρτητολογίας. Τι να πει κανείς για αυτά που ξεστόμιζε στον τελικό. Ο Βαγγέλης Ιωάννου πως άντεξε; Καλά εκεί στην ΕΡΤ δεν υπάρχει κάποιος που να του πει με το καλό να πάει σπίτι του; Γιατί πρέπει να τον τρώμε στη μάπα; Πληρώνουμε την ΕΡΤ και δικαιούμαστε νομίζω να έχουμε λόγο (...πολλά θέλω, το ξέρω). Ευτυχώς που υπάρχει κι ο Φουντής στην Κυριακάτικη που τους τα λέει ένα χεράκι. Κρίμα πάντως γιατί κάποτε ο Σκουντής επί εποχές Τριπόντου ήταν πραγματικός μπασκετάνθρωπος.
Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του Σκουντή-Χατζηγεωργίου. Η παρέα των Navarro, Garbajosa, Gasol ήταν ένα επίπεδο παραπάνω από εμάς. Η ανωτερότητα της ισπανικής ομάδας φάνηκε στο γήπεδο. Ούτε μας αδίκησε η τύχη. Ούτε ήταν μια άτυχη στιγμή. Οι τύποι έπαιξαν διαστημικό μπάσκετ και τι σύμπτωση, μας νίκησαν με το βασικό μας όπλο, την ασφυχτική άμυνα. Έδειξαν πως η δική τους άμυνα ήταν τελικά η καλύτερη και όχι η δική μας. Το σύστημα με παγίδες οδήγησε τους παίκτες σε σωρεία λαθών και σε άθλια ποσοστά (38% στα δίποντα και 24% στα τρίποντα). Δεν πέρναγε ούτε κουνούπι. Φάνηκε πως η Ισπανία παίζει και χωρίς Gasol, ότι έχει πλουραλισμό, όπως η ελληνική ομάδα. Είχαν απίστευτο πείσμα για το χρυσό και παρόλο που τελείωσαν το ημίχρονο με 20 πόντους διαφορά δεν χαλάρωσαν ούτε λεπτό, παρά μόνο λίγο στο 4ο δεκάλεπτο όταν ακούμπησαν την τριαντάρα.
Αδιαμφισβήτητα, ο Γιαννάκης έφτιαξε μια φοβερή ομάδα, με παίχτες που θα χαιρόμαστε να βλέπουμε τα επόμενα χρόνια. Αρκεί όλος αυτός ο περίγυρος να μην τους επηρεάσει. Αυτό το παιχνίδι των Ισπανών θα πρέπει να μας παραδειγματίσει, διότι με την έπαρση (που σκοπίμως καλλιεργείται συστηματικά ανάμεσα μας) κανένας δεν πήγε μακριά (βλέπε Dream Team). Εξάλλου όπως είπε κάποιος, οι μετριόφρονες και οι αφανείς στο τέλος δικαιώνονται.
Ετικέτες Αθλητισμός
