Ότι και να λένε, όπως είπε κάποιος, ο μπακλαβάς ανήκει στους καταναλωτές του! Έτσι θα έλεγα πως τον κορυφαίο μπακλαβά (με φρέσκο καϊμάκι) τον έφαγα από τον γνωστό και στην Αθήνα, λόγω των υποκαταστημάτων που έχουν ανοίξει εδώ, Karaköy Güllüoğlu εις την Πόλιν. Παρόλο που ο σκοπός του ταξιδιού ήταν επαγγελματικός, κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να πάρω μια έστω και μικρή γεύση όλων αυτών που είχα δει στο πολύ καλό ντοκιμαντέρ των Τσόκλη και Πεχλιβανίδη, αλλά και όσων είχα ακούσει κατά καιρούς για την Πόλη των πόλεων; την Κωνσταντινούπολη. Δεν έφτασα στην πόλη με τις αποσκευές γεμάτες προκαταλήψεις, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Άρης Χατζηστεφάνου στον οδηγό τσέπης του περιοδικού Passport. Αντίθετα, με ενδιέφερε να δω από κοντά τη ζωή της σύγχρονης Πόλης που χαρακτηρίζεται από έντονες αντιθέσεις.
Από τις πρώτες στιγμές που περπάτησα την παραλιακή διαδρομή από το Φανάρι προς το Shultanahmet και περιδιάβηκα τα εμπορικά δρομάκια του Eminönü ένιωσα το χαοτικό χαρακτήρα της Πόλης των 17 εκατομμυρίων. Άνθρωποι, μιλιούνια, να κινούνται γοργά προς όλες τις κατευθύνσεις, αυτοκίνητα μπλοκαρισμένα σαν σε υπαίθριο πάρκινγκ, κορνάρισμα non-stop, οδήγημα τύπου «βγήκε ο Χάρος παγανιά» και η διάσχιση του δρόμου να αποτελεί ρώσικη ρουλέτα. Παρεμπιπτόντως, η αμόλυβδη κόστιζε 2.73 λύρες το λίτρο, δηλαδή 1.70 €... Μέσα σ’ αυτή την ξέφρενη κατάσταση μοιάζεις με κομπάρσο κινηματογραφικής υπερπαραγωγής, που θαυμάζει το σκηνικό. Και τι σκηνικό...ο Κεράτιος, η γέφυρα του Γαλατά και απέναντι το άναρχο αποπνικτικό αστικό τοπίο του Γαλατά, των στοιβαγμένων οικημάτων...μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Στο Eminönü έτυχα την ώρα που έκλειναν τα μαγαζιά. Η κατάσταση στα δρομάκια ήταν σαν να είχε πέσει «ναπάλμ». Σκουπίδια διασκορπισμένα παντού, λες και είχαν πετάξει τα εμπορεύματα στο δρόμο. Και μετά έπιαναν δουλειά οι ρακοσυλλέκτες με θεόρατους σάκους που μάζευαν οτιδήποτε ανακυκλώσιμο. Το δικός μας Μοναστηράκι και οι γύρω περιοχές είναι μια μικρογραφία του δαιδαλώδους τοπίου της Πόλης με τα χιλιάδες μαγαζάκια παντός τύπου. Νομίζω πως η ύπαρξη αυτού του τοπίου επιτρέπει στην Πόλη να είναι η μοναδική ίσως περίπτωση μητρόπολης στην Ευρώπη που διατηρεί τόσο έντονα και σε τόσο μεγάλο βαθμό την παραδοσιακή μορφή εμπορίου, αντιστεκόμενη έτσι στην πλήρη επέλαση των πολυεθνικών εμπορικών κέντρων.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η πληθώρα των πλανόδιων πωλητών πρόχειρου φαγητού. Από τους κλασικούς κουλουράδες, μέχρι αυτούς που πούλαγαν μύδια και κοκορέτσι με ψωμί και από αυτούς που πούλαγαν βραστά καλαμπόκια μέχρι τους «αγγουράδες», οι οποίοι σου καθάριζαν επιτόπου το αγγούρι, το έκοβαν λίγο κατά μήκος και το πασπάλιζαν με αλάτι. Δροσιστικό για τις ζεστές μέρες.Επίσης, ήταν αδύνατο να μην προσέξει κανείς την πανταχού παρούσα αστυνομία. Από τα «μπατσικά» να γυρίζουν και να στήνουν μπλόκα παντού, μέχρι τους πεζούς (με αυτόματο σε εμφανή θέση φύλαξης ο ένας εκ του ζεύγους) και μηχανοκίνητους «μπάτσους» κάθε λίγο να περιπολούν τον πεζόδρομο του Istiklal. Ο αυστηρότατος έλεγχος στο αεροδρόμιο είναι ακόμη μία απόδειξη του φόβου επανάληψης τρομοκρατικού χτυπήματος. Πρώτη φορά είδα αεροδρόμιο όπου αμέσως μετά την κεντρική είσοδο να υπάρχει σημείο ελέγχου και σάρωσης αποσκευών. Αν είχες δε laptop ή φόραγες ζώνη είχες επιπλέον την ταλαιπωρία του βγάλε-βάλε εις διπλούν.
Από ιστορικά μνημεία πρόλαβα να επισκεφτώ εκτός από το Πατριαρχείο, την Αγιά Σοφιά, το Τοπ Καπί και το Γενί Τζαμί. Στην Αγιά Σοφιά, μπαίνοντας μέσα, δεν μου προκάλεσε τόσο δέος το μέγεθος και η ιστορικότητα του μνημείου, αλλά η απαράδεκτη εγκατάλειψη του εσωτερικού, που είναι μέσα στη βρόμα, με τοίχους σε άθλια κατάσταση και το χειρότερο την «καλλιτεχνική» παρέμβαση των βάνδαλων τουριστών, που έχουν αφήσει το στίγμα τους χαραγμένο από τα μάρμαρα μέχρι τους τοίχους. Αξιοπρόσεκτο, επίσης, ότι σε κάποια αφίσα που δείχνει τα πιο σημαντικά πολιτικά πρόσωπα (μεταξύ των οποίων και η Μελίνα Μερκούρη) που έχουν επισκεφτεί το μέρος έχει φθαρεί το πρόσωπο στη φωτογραφία του Αθνάρ (του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας).
Η βόλτα από το Τünel, με το υπόγειο τελεφερίκ του ενός βαγονιού, μέχρι τα παράπλευρα σοκάκια της κεντρικής Istiklal, στην περιοχή του Galatasaray ήταν μοναδική. Τα κρυμμένα καφέ και τα κλασικά κτήρια ήταν κάτι το ξεχωριστό. Επειδή κατάφερα να επισκεφτώ για λίγο την περιοχή αυτή και Σαββατόβραδο, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν στην Πάτρα το τελευταίο Σάββατο της αποκριάς. Απίστευτος πανικός. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα πανηγυριού που και που έπιανε το αυτί μου και ελληνικές μουσικές, από Βανδή μέχρι Αλεξίου. Στα καταστήματα δίσκων επίσης στην πρώτη γραμμή μαζί με τα cd των τοπικών και δυτικών ποπ σταρ ξεχώριζαν και τα δικά μας λαϊκό-ποπ αστέρια, βλέπε Άντζελα. Πάραταυτα, είδα και αρκετές αφίσες για συναυλίες ροκ, μέταλ και ηλεκτρονικής μουσικής, που έδειχνε πως υπάρχει και μια μερίδα του πληθυσμού που ψάχνει και κάτι το διαφορετικό.
Η επίσκεψη μου στο χώρο της φωτογραφικής λέσχης “Fotoğrafevi”, τυχαία από μια αφίσα έκθεσης φωτογραφίας που είδα περνώντας από το πολύ όμορφο καφέ του γνωστού φωτογράφου Ara Güller, ήταν η πιο ικανοποιητική στιγμή, διότι δεν είχα φανταστεί ποτέ πως μια χώρα σαν την Τουρκία μπορεί να έχει ένα τόσο έντονο φωτογραφικό γίγνεσθαι. Βέβαια δεν θα μπορούσε να ήταν και διαφορετικά αφού η Πόλη (και όχι μόνο...) είναι ιδιαιτέρως φωτογραφική. Η έκθεση του τούρκου φωτογράφου Özcan Ağaoğlu με θέμα την Κούβα ήταν μοναδική. Όποτε ξεφυλλίζω το βιβλίο του είναι σαν να περιδιαβαίνω τα σοκάκια της Αβάνα. Σημειωτέων ότι το υπερμέγεθες αυτό βιβλίο της έκθεσης, εξαιρετικής ποιότητος, το έδιναν δωρεάν στον επισκέπτη. Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν και το περιοδικό ‘ΙΖ’ που εκδίδει τελευταία το “Fotoğrafevi”. Δεν έχω δει να κυκλοφορεί κάτι αντίστοιχο.
Ετικέτες Ταξίδια
