Αν δεν έχεις σηκωθεί να φύγεις στα πρώτα δέκα λεπτά και αντέξεις μέχρι τέλους τον ανελέητο καταιγισμό ύβρεων, που ίσως κάποιοι, όπως εγώ, δεν είχαν ακούσει σε τέτοιο βαθμό σε όλη τους τη ζωή, τότες καταφέρνεις, νομίζω, να εστιάσεις στην μικρές ουσιαστικές στιγμές της ταινίας που κάνουν τη διαφορά. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να μείνεις αναίσθητος ακούγοντας αυτό τον οχετό, κάτι που κάνει ο Τάκης, ο ήρωας με την «ψυχή στο στόμα», μέχρι να ξεσπάσει στο τέλος με το δικό του τρόπο. «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει» λέει ο λαός. Εξάλλου, και η σωματική βία είναι σαφώς πιο οικεία στα μάτια του μέσου θεατή. Γι αυτό και ο Οικονομίδης επιλέγει να «επενδύσει» στη λεκτική βία, η οποία σε διαφορετικές εκφάνσεις εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στη σύγχρονη κοινωνία. Παρά την όποια υπερβολή, που συγχωρεί ίσως η καλλιτεχνική δημιουργία, στην «ψυχή στο στόμα» μπορείς να διακρίνεις διάφορα σύνδρομα της ελληνικής μικροαστικής κοινωνίας. Όπως την άσκηση εξουσίας, την επιδειξιομανία, την φαλλοκρατία, την χαιρεκακία, την ψευτο-μαγκιά, την αμετροέπεια.Παρόλο που δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ξαναδώ την «ψυχή στο στόμα», θεωρώ πως ο Οικονομίδης είναι από τους πιο σημαντικούς νέους κινηματογραφιστές, με γόνιμες και άκρως ενδιαφέρουσες ανησυχίες και ξεχωριστό προσωπικό στυλ. Εξάλλου, παραμένω φαν του «Σπιρτόκουτου» και του Ερρίκου Λίτση. Μαζί με το «Αγέλαστος Πέτρα» του Κουτσάφτη, το «Σπίτι του Κάιν» του Καρακέπελη και το «Όλα είναι δρόμος» του Βούλγαρη είναι οι καλύτερες ελληνικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Αδημονούμε για το επόμενο βήμα του Οικονομίδη!
Ετικέτες Cinema
Ταινιαρα!!!!