Δηλαδή, με άλλα λόγια η δημοκρατία και η λειτουργία του κράτους ασκούνται διαμέσου των ΜΜΕ. Τα τηλεπαράθυρα ή οι τηλεδίκες, αλλά και διάφορες φυλλάδες, στην Ελλάδα φαίνεται να υποκαθιστούν βασικούς θεσμούς του κράτους. Οι ευυπόληπτοι πολιτικοί στην καθημερινή τους ατζέντα έχουν εντάξει τη συμμετοχή και την παρακολούθηση εκπομπών και δελτίων ειδήσεων καθώς και την προσεκτική τους προετοιμασία για τον τρόπο αντιμετώπισης των αναδυόμενων κρίσεων και της πιθανότητας να βρεθούν οι ίδιοι στη θέση του τηλεκατηγορούμενου. Στη λίστα του κινητού τους περίοπτη θέση έχουν πια τα τηλέφωνα των δημοσιογράφων - δικαστών και των τηλεοπτικών καναλιών, έτοιμα προς γρήγορη κλήση. Εμείς δε ως τηλεμάρτυρες καρφωμένοι στους δέκτες μας περιμένουμε τις επόμενες «βόμβες» της «ζούγκλας» και του «εισαγγελάτου». Η ηθικολογία και η μηδενική ανοχή έχει γίνει μόνιμος πολιτικός λόγος.
Όμως, οι πολιτικές λύσεις στα πραγματικά προβλήματα του τόπου παραμένουν ανύπαρκτες (όπως και στο παρελθόν) μπροστά στους τόνους λάσπης της σκανδαλολογίας. Η αγκύλωση του ευρύτερου κοινωνικού ιστού παραμένει η ίδια, με την εκάστοτε κυβέρνηση να έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέσα σε αυτή την απόλυτη πολιτειακή σήψη συνυπεύθυνοι είμαστε όλοι μας.
Άρθρα που χρειάζονται την προσοχή σας:
http://www.athensvoice.gr/stiles/st_edito.htm
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text?dt=30/10/2005&id=26406560
Τρίτη, Νοεμβρίου 01, 2005,12:24 π.μ.
Για «τηλεδημοκρατία» φωνάζει ο Ψαριανός, για «medioκρατία» γράφει ο Γεωργελές...
Από την άλλη η ίδια η αίσθηση της τηλε-δημοκρατίας εντείνεται λόγω της τηλεθέασης. Η πραγματικότητα, νομίζω, απέχει περισσότερο από όσο νομίζουμε από το τηλεοπτικό σύμπαν. Και οι (ουσιώδεις) πολιτικές αποφάσεις παίρνονται βεβαίως ερήμην της τηλεόρασης. Υπάρχει πάντα το ενοχλητικό της μουρμουρητό που συσκοτίζει κάθε συζήτηση. Υπάρχει όμως πιο ισχυρή η ζωή πριν το βραδυνό τηλεοπτικό δελτίο (γεμάτη από μποτιλιαρίσματα, οικονομικά αδιέξοδα, ημιτελείς συναλλαγές, φορο-ελιγμούς, υπερωριακή εργασία, αποκλεισμένους μετανάστες, βρωμικους δρόμους). Τί βαραίνει περισσότερο;
Τα μήντια είναι σαν τον πιτσιρίκο: κάθε αρνητική κριτική λειτουργεί υπέρ τους γιατί εισάγει τον αναγνώστη στον κλειστό στερεοτυπικό τους κόσμο.